Ów arystokrata zanim został wyświęcony na archidiakona, był żonaty i miał syna Sylweriusza – także późniejszego papieża. Gdy idzie o jego charakter, Hormizdasa cechowało wyjątkowo pokojowe nastawienie. Pozwolił przykładowo powrócić na łono Kościoła zwolennikom antypapieża Wawrzyńca. Na sercu leżało mu także pojednanie z Kościołami wschodnimi.

Udało mu się nawet zawrzeć ugodę z wyznającym monofizytyzm cesarzem Anastazjuszem I oraz nakłonić w 519 roku nowego cesarza, Justyna I oraz wschodnich hierarchów do podpisania papieskiego wyznania wiary. Jak pisał Kazimierz Dopierała o tym wydarzeniu: „po 35 latach rozdziału nastąpiła zgoda. Oświadczenie podpisane przez biskupów wschodnich jest powszechnie znane jako formuła Hormizdasa”.

Na marginesie warto zaznaczyć, że w 1870 roku „Sobór Watykański I, włączył formułę Hormizdasa do konstytucji dogmatycznej pastor aeternus - konstatował Dopierała w „Księdze papieży”.

Niestety, w czasie tak dobrze zapowiadającego się pontyfikatu „papieża Persa” pojawiło się także wiele trudniejszych momentów. Ot chociażby moment, w którym ówczesny patriarcha Konstantynopola, Jan II, dopisał pod wspomnianą tu przysięgą Hormizdasa słowa, z których wynikało, iż stary i nowy Rzym (czyli Konstantynopol właśnie) są sobie równe, czy też próby wprowadzenia przez mnichów scytyjskich nowej, niezgodnej z chrześcijańską nauką, formuły teopaschatycznej.

Do naszych czasów zachowała się ponad setka listów autorstwa tego papieża, który zmarł w Rzymie 6 sierpnia 523 roku...