W 1402 wstąpił do zakonu franciszkanów, rok później złożył śluby zakonne i w 1404 otrzymał święcenia kapłańskie.

Dał początek nowej gałęzi zakonu — zwanego obserwantami, a w Polsce bernardynami. Reguła zakonu charakteryzowała się surowością, w ten sposób Bernardyn próbował przywrócić pierwotny charakter reguły franciszkańskiej. Zakładał nowe klasztory, podporządkowane głoszonym przez siebie zasadom.

Bernardyn był również wybitnym mówcą. Podczas kazań, głoszonych przez niego w całej Italii, zbierały się tłumy wiernych. Stąd też często odbywały się one nie w kościołach, a na placach przed świątyniami. Znany był z gorliwej modlitwy i oddawaniu szczególnej czci imieniu Jezus. Z tego powodu był podejrzewany o herezję. Za wstawiennictwem świętego Jana Kapistrana u papieża Marcina V został uwolniony od zarzutu.

W 1435 został generalnym przełożonym obserwantów. W 1439 brał udział w soborze florenckim i działał tu na rzecz zjednoczenia greckiego kościoła z katolickim. Trzykrotnie odmówił proponowanego mu biskupstwa w Ferrarze, Urbino i Sienie. Był też twórcą cennych dzieł teologicznych, dzięki którym został uznany za Doktora Kościoła.

Bernardyn ze Sieny jest patronem Kalifornii, oręduje przy chorobach płuc i uzależnieniach od hazardu.

W sztuce
W ikonografii przedstawiany w habicie franciszkańskim, z 3 mitrami, z księgą i tarczą z napisem IHS (skrót imienia Jezus) i otoczoną promieniami; w późniejszych przedstawieniach tarcza przyjmowała często formę monstrancji. W sztuce polskiej wczesne przedstawienia Bernarda znajdują się na kwaterze skrzydła tryptyku w Łopusznej.

Bernardyn, imię pochodzące od imienia Bernard właśc. Bernardino Albizzeschi, ur. 8 IX 1380, Massa Marittima k. Sieny, zm. 20 V 1444, L’Aquila, włoski franciszkanin, kaznodzieja ludowy i kapłan.

***
Tekst pochodzi z książki "Nasi święci patroni", która ukazała się nakładem PWN.