Jakub Alberione urodził się 4 kwietnia 1884 roku w San Lorenzo di Fossano, wiosce położonej w prowincji Cuneo na północy Włoch, jako piąte z siedmiorga dzieci Michała i Teresy. Tego samego dnia po południu został ochrzczony w miejscowym kościele parafialnym, a jako kilkutygodniowe dziecko ofiarowany przez matkę Najświętszej Maryi Pannie w Sanktuarium Madonny Kwiatów w Bra. Pierwszym zwiastunem jego powołania, była odpowiedź dana pewnego dnia nauczycielce, która pytała swych uczniów o ich plany na przyszłość: „Zostanę księdzem”- powiedział ośmioletni Jakub i ta odpowiedź naznaczyła całe jego późniejsze życie. Od tej pory, pół żartem, rodzina zaczęła traktować go jak kandydata na księdza, co jego samego także zobowiązywało do pewnych postaw.

Po ukończeniu szkoły podstawowej, dzięki pomocy wuja, rozpoczął naukę w niższym seminarium duchownym w Bra, którą po krótkim kryzysie, kontynuował w seminarium diecezjalnym w Albie.

Punktem zwrotnym w życiu młodego kleryka była nocna adoracja noworoczna z 31 grudnia 1900 roku na 1 stycznia 1901 w katedrze w Albie. W czasie czterogodzinnego modlitewnego czuwania przed Najświętszym Sakramentem poczuł się, jak sam później pisał, „szczególnie zobowiązany do służby Kościołowi i ludziom nowego wieku”. Rozważając, w świetle Eucharystii, wyzwania nowych czasów wyrażane przez ówczesnego papieża Leona XIII i różnych działaczy katolickich, Jakub zrozumiał potrzebę uzdrowienia i odrodzenia człowieka oraz całego społeczeństwa w Chrystusie poprzez: rodzinę, szkołę, obyczaje, książkę, prasę, a także oddania nowych zdobyczy techniki w służbę Ewangelii. Tam też zrodziło się pragnienie znalezienia i zorganizowania grupy ludzi myślących podobnie jak on i kierujących się tymi samymi pragnieniami. Ta noc była decydująca dla specyficznej misji i szczególnego ducha, w jakim miała zrodzić się i żyć przyszła Rodzina Świętego Pawła.

Dalszy okres przygotowania i oczekiwania na kapłaństwo Jakub, pod kierownictwem duchowym ks. Francesco Chiesa, przeżywał w duchu św. Pawła Apostoła: czynił z historii mu współczesnej przedmiot modlitwy i starał się wyciągać z niej wnioski, patrzył na nią przez pryzmat biblijnej historii zbawienia i usiłował dostrzegać znaki czasu, jakie współczesność niesie ze sobą. Poszukiwał też dróg odpowiedzi na nowe potrzeby Kościoła i świata.

29 czerwca 1907 roku Jakub Alberione został wyświęcony na kapłana i skierowany do pracy duszpasterskiej w Narzole. Tam właśnie spotkał chłopca, który został później jego najbliższym współpracownikiem i pierwszym kapłanem paulińskim, błogosławionego Giuseppe Giaccardo. Po uzyskaniu doktoratu na Wydziale Teologicznym w Genui, ksiądz Alberione, został mianowany ojcem duchownym seminarzystów z Alby.

W roku 1913 biskup powierzył mu kierownictwo tygodnika diecezjalnego „Gazzetta d’Alba”. Młody ksiądz widział w tym znak woli Bożej na drodze swojego powołania do poświęcenia się apostolstwu dobrej prasy, które z czasem miało zmierzać do oddania wszystkich środków masowego komunikowania, na jakie pozwoli postęp techniki, w służbę Ewangelii.

Tak też się stało. 20 sierpnia 1914 roku, ks. Alberione założył szkołę typograficzną „Mały Robotnik”, uczącą chłopców sztuki drukarskiej i będącą zalążkiem przyszłego zgromadzenia męskiego - Towarzystwa Świętego Pawła dla Apostolstwa Dobrego Druku.

Rok później powstał zalążek zgromadzenia żeńskiego. Grupę dziewcząt, którą zgromadził w „Pracowni żeńskiej” po trzech latach wysłał do Suzy dla przejęcia tygodnika diecezjalnego. Mieszkańcy Suzy nazwali je „Córkami Świętego Pawła” - taką też nazwę przyjął dla nich ks. Alberione.

Momentem znaczącym w życiu ks. Alberione była jego ciężka choroba w roku 1923. Stan jego zdrowia pogorszył się wtedy do tego stopnia, iż zaczął martwić się losem młodych fundacji na wypadek gdyby, wezwany przez Pana, musiał pozostawić je własnemu losowi. Wtedy, podczas snu – wizji, Jezus Mistrz wskazując na tabernakulum pocieszył go słowami, które potem ksiądz Alberione polecił umieścić we wszystkich kaplicach Rodziny św. Pawła: „Nie lękajcie się. Ja jestem z wami. Stąd chcę oświecać. Nawracajcie się.”

„Naszą parafią jest świat” mówił ks. Alberione wzorując się na uniwersalizmie św. Pawła Apostoła i rzeczywiście, pomimo światowego kryzysu ekonomicznego, fundacje Rodziny św. Pawła rozprzestrzeniały się po świecie (m. in. w Brazylii, Argentynie, Stanach Zjednoczonych, Francji, Polsce, Chinach , Japonii, Indiach i na Filipinach). Ksiądz Jakub Alberione swoimi intuicjami apostolskimi wyprzedzał współczesne mu czasy, nigdy jednak nie chlubił się z tego powodu. W latach 1962-1965, jako przełożony generalny zgromadzenia, uczestniczył w posiedzeniach Soboru Watykańskiego II odbywających się w Bazylice św. Piotra w Watykanie. Sobór usankcjonował niektóre z jego intuicji (np. Dekret „Inter Mirifica” o wykorzystaniu mass mediów w ewangelizacji), które wprowadzał w życie już w latach dwudziestych.

Życie ks. Alberione było naznaczone cierpieniem. Cierpiał fizycznie, ponieważ był słabego zdrowia, a w ostatnich latach życia dotknięty został poważną formą artretyzmu i krzywicy, które uniemożliwiały mu sen. Cierpiał też duchowo, doświadczał niezrozumienia ze strony innych, a nawet oszczerstw i pomówień. Nigdy się jednak nie skarżył, mawiał: „Jezus odkupił nas przez swój krzyż; teraz kolej na nas, abyśmy zbawiali świat przez nasz krzyż”.

Ks. Alberione zmarł w Rzymie 26 listopada 1971 roku w wieku 87 lat. Ostatnie zrozumiałe słowa, jakie wypowiedział podczas swojej agonii, brzmiały: „Umieram… Raj!.. Modlę się za wszystkich”. Tuż przed śmiercią odwiedził go Ojciec Święty Paweł VI dając wyraz wdzięczności za to, co zrobił dla Kościoła swoich czasów.

Ks. Jakub Alberione często podkreślał, że właściwym założycielem Rodziny św. Pawła jest sam Paweł Apostoł, gdyż „za jego przyczyną się zrodziła, przez niego była ożywiana i prowadzona w rozwoju, od niego zaczerpnęła swojego ducha”. Stąd też instytuty Rodziny św. Pawła powinny być żywą obecnością św. Pawła w dzisiejszym świecie, „świętym Pawłem żyjącym dzisiaj” – jak mawiał ks. Alberione. Od Apostoła narodów mają przejmować jego gorliwość o wszystkich ludzi, umiejętność komunikowania ze współczesnym człowiekiem („Stałem się wszystkim dla wszystkich, żeby uratować choć niektórych” 1Kor 9,22) oraz głębokie utożsamianie się z Jezusem, jego Mistrzem („Teraz już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” Ga 2, 20).

Każdy członek Rodziny św. Pawła ma żyć Jezusem, który jest dla niego Mistrzem, Pasterzem i Kapłanem: Drogą, Prawdą i Życiem oraz dawać tego Jezusa innym, jak to czyniła Maryja, którą ksiądz Alberione polecił czcić jako Królową Apostołów.

Uniwersalizm księdza Alberione, przejęty od św. Pawła, przejawia się w założonych przez niego zgromadzeniach zakonnych i instytutach świeckich, które razem, jako Rodzina, obejmują swoją działalnością niemal każdą dziedzinę ludzkiego życia. Głównym zadaniem jednak, jak podkreślał ksiądz Alberione, jest świętość, potem przychodzi apostolat: „Mam jedynie dwa zmartwienia – mówił - że nie jestem jeszcze wystarczająco dobry, a wy nie jesteście jeszcze wystarczająco święci. Innych zmartwień nie mam. Wszystko pozostałe, to nic i samo przyjdzie”.

W chwili beatyfikacji ks. Jakuba Alberione założona przez niego rodzina zakonna posługiwała w ponad 60 krajach świata i liczy ok. 8 tys. członków. W Polsce obecne są cztery zgromadzenia: Towarzystwo św. Pawła (Pauliści), Uczennice Boskiego Mistrza, Córki św. Pawła, oraz od marca br. Siostry Maryi Królowej Apostołów (Apostolinki). Swoich członków mają też Instytut Zwiastowania NMP oraz Instytut św. Rodziny.

Fundacje Księdza Alberione

• 1914 – Towarzystwo Świętego Pawła - księża i bracia zakonni głoszący orędzie Chrystusa poprzez środki masowego przekazu; pełni też rolę kierowniczą i opiekuńczą wobec innych zgromadzeń i instytutów Rodziny Świętego Pawła; nazwa wydawnicza w Polsce: Edycja Świętego Pawła
• 1915 – Córki Świętego Pawła – siostry zakonne głoszące Ewangelię poprzez środki masowego przekazu; nazwa wydawnicza w Polsce: Paulistki
• 1917 – Współpracownicy Paulińscy – mężczyźni i kobiety współpracujący w misji Rodziny św. Pawła według swoich możliwości przez modlitwę, cierpienie, dzieła i ofiarę
• 1924 – Pobożne Uczennice Boskiego Mistrza – siostry zakonne ożywiające całą działalność apostolską poprzez adorację eucharystyczną i siostrzaną służbę; dbają o piękno Liturgii; nazwa działalności apostolskiej w Polsce: Apostolstwo Liturgiczne
• 1938 – Siostry Jezusa Dobrego Pasterza (Pasterzanki) – siostry zakonne współpracujące w duszpasterskiej pracy kapłanów w parafiach
• 1957 – Siostry Maryi Królowej Apostołów dla dzieła powołań (Apostolinki) – siostry zakonne poświęcajace się formacji i ukierunkowaniu wszelkich powołań
• 1958 – Instytut Matki Bożej Zwiastowania (Anuncjatynki) – kobiety konsekrowane dające świadectwo życia chrześcijańskiego w środowisku, w którym żyją
• 1958 – Instytut Archanioła Gabriela (Gabrielini) – mężczyźni konsekrowani, żyjący w swoim środowisku ideałami Rodziny św. Pawła
• 1959 – Instytut Jezusa Kapłana – kapłani diecezjalni i biskupi, którzy chcą przeżywać swe kapłaństwo w duchu konsekracji zakonnej i uczestniczyć w duchowości Rodziny św. Pawła
• 1960 – Instytut Świętej Rodziny – małżonkowie zobowiązujący się do zachowania rad ewangelicznych odpowiednio do swojego stanu