W przyszłym miesiącu, 22 maja, będzie obchodził 30. rocznicę święceń kapłańskich, które przyjął z rąk kard. Franciszka Macharskiego. Do tej chwili wraca bardzo często. Wychodząc z katedry na Wawelu jako neoprezbiter, ks. Wojciech nie myślał o misjach, a tym bardziej nie przypuszczał, że po dwóch latach pracy w archidiecezji krakowskiej dobrowolnie pojedzie do Tanzanii. Nie spodziewał się też, że Bóg da mu wyraźny znak i tak mocno przemówi w duszy, że rozwieją się wszelkie jego wątpliwości.

Dwa powołania

– Zanim Pan Bóg powołał mnie do pracy misyjnej, miałem już pierwsze, bardzo mocne wewnętrzne doświadczenie Jego woli, które zdecydowało, że poszedłem do seminarium. Początkowo chciałem bowiem studiować informatykę na AGH – wspomina. Bóg miał jednak inne plany. Pewnego dnia Wojciech pojechał wraz z rodzicami do Janowa Lubelskiego, gdzie w kościele parafialnym uczestniczył w pożegnalnej Mszy św., jaką przed wyjazdem na misje do Zambii odprawiał jego wujek, kapłan archidiecezji lubelskiej. – Stałem z tyłu świątyni, gdzieś pod chórem. W pewnym momencie spojrzałem na ołtarz główny i usłyszałem wyraźny głos wewnętrzny: „I ty będziesz kapłanem”. Ta jedna chwila wystarczyła, abym zrozumiał, że to jest moja życiowa droga – wspomina ks. Kościelniak.

W seminarium interesowała go teologia, szczególnie Ojców Kościoła z pierwszych wieków chrześcijaństwa. Chciał studiować patrologię, a zamiłowanie do niej zawdzięczał ks. prof. Edwardowi Stańkowi, pod którego kierunkiem pisał pracę magisterską. Dziś byłby pewnie jego wybitnym uczniem, gdyby Bóg nie przemówił po raz drugi. Tym razem było to w maju 1990 r., podczas dnia skupienia w seminarium. Na Mszy św. kard. Macharski wygłosił homilię, w której powiedział, że potrzebuje dwóch księży na misje do Tanzanii, gdzie dołączą do pracujących tam już kapłanów z archidiecezji krakowskiej.

– Gdy to mówił, znów usłyszałem głos w sercu: „To są słowa skierowane do ciebie”. W jednej chwili poczułem wewnętrzny pokój, ale też pewność, że oto otwiera się dla mnie nowa karta życia. Zaraz po Mszy poszedłem do kardynała z deklaracją, że jestem gotowy pojechać na misje – wspomina krakowski misjonarz. Pewność wybranej nowej drogi kapłańskiego życia nie oznaczała, że nie miał on w głowie wielu pytań i obaw. Zanim poleciał do Tanzanii (pod koniec 1990 r.), do diecezji Musoma, ks. Wojciech kilka miesięcy spędził jeszcze w Irlandii, w Droghedzie, gdzie doskonalił znajomość języka angielskiego, pracując duszpastersko w parafii.

To jest Wzgórze Miłosierdzia

Pierwsze minuty na tanzańskiej ziemi będzie wspominał do końca życia. – Był wieczór, gdy samolot, którym leciałem z Zurychu, wylądował na lotnisku w Dar es Salaam. Byłem ubrany w dżinsy i sweter. Gdy stanąłem w drzwiach samolotu, poczułem uderzenie niezwykle gorącego i wilgotnego powietrza. W jednej chwili byłem cały mokry i pomyślałem, że jeśli tak ma wyglądać praca w Afryce, lepiej od razu wrócić – uśmiecha się kapłan. Nie wrócił. Wkrótce zaczął natomiast przygotowanie do pracy misyjnej, polegające na nauce języka suahili w szkole języka w Musomie.

Po kilku tygodniach Bóg przemówił po raz trzeci. W marcu 1991 r., jeszcze w trakcie kursu językowego, ks. Karol Szlachta, kapłan archidiecezji krakowskiej, proboszcz w Zanaki, zaprosił ks. Wojciecha do siebie na praktykę duszpasterską. W jedną z niedziel Wielkiego Postu wysłał ks. Wojtka wraz z miejscowym klerykiem do Kiabakari, miejscowości odległej o 20 km, aby tam odprawił Mszę św. Gdy byli niedaleko, przystanęli na chwilę, a kleryk pokazał w oddali niewielkie wzgórze, na którym stała kaplica. – Wytłumaczył mi, że tam będziemy odprawiać Mszę św. I wtedy znów odezwał się w duszy głos, który mi powiedział jasno i wyraźnie: „To jest Wzgórze Bożego Miłosierdzia, miejsce, z którego ma się rozprzestrzenić nabożeństwo do Bożego Miłosierdzia na całą Tanzanię”. Wiedziałem, że Bóg chce, abym tutaj pracował duszpastersko dla Jego chwały. To był też ostatni raz, gdy usłyszałem Jego głos – mówi wzruszony ks. Wojciech.

Od samego początku tworzenia misji i sanktuarium Bożego Miłosierdzia, czyli od 1991 r., ks. Wojciech był przekonany, że to, co robi, jest w planach Bożych, a jego zadaniem jest przygotowanie tego miejsca tak, aby człowiek mógł być ogarnięty przez ocean Bożego miłosierdzia w trzech wymiarach – duchowym, cielesnym i umysłowym . Pierwszym filarem tej wizji było zbudowanie kościoła. Budowa trwała od 1994 do lipca 1997 r., a trudności nie brakowało. – Wtedy zrozumiałem, że moim zadaniem jest modlić się nieustannie i przedstawiać dobremu Ojcu wszystko, co mi siedzi na sercu, i prosić o wszystko, czego potrzebuję.

W konsekrowanym 3 lipca 1997 r. kościele zawisł obraz Jezusa Miłosiernego, ufundowany przez bp. Jana Zająca i poświęcony w starej kaplicy klasztoru Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Łagiewnikach przez kard. Macharskiego. 4 lata później nuncjusz apostolski w Tanzanii podniósł ten kościół do godności diecezjalnego sanktuarium Bożego Miłosierdzia. Tak spełniła się pierwsza część wizji, którą otrzymałem w 1991 r. – wspomina. Na dwie pozostałe musiał długo czekać.

Dla ciała i intelektu

W 1999 r. pojawiła się możliwość zbudowania ośrodka zdrowia, który miał być narzędziem Bożego miłosierdzia dla ludzkiego ciała i jego bolączek. Choć już w grudniu następnego roku poświęcono fundamenty, dopiero pod koniec 2007 r. było dane ks. Wojciechowi cieszyć się z zakończenia prac i oficjalnego otwarcia ośrodka. Jak podkreśla, to miejsce powstało pomimo wielu trudności i dzięki dobrym ludziom, a szczególnie wielkie zasługi mają m.in. Fundacja Pomocy Humanitarnej „Redemptoris Missio” z Poznania, Salezjański Wolontariat Misyjny z Krakowa i Ministerstwo Spraw Zagranicznych RP, które wsparło finansowo projekt. Pierwsi pacjenci zostali przyjęci w styczniu 2008 r., gdy pod kierunkiem polskich lekarzy, wolontariuszy z Poznania, skompletowano personel medyczny. Nowoczesny ośrodek zdrowia, wyposażony w bardzo dobry sprzęt medyczny, ma dziś opinię najlepszego w całej prowincji.

Ksiądz Wojciech nie jest jednak człowiekiem, który łatwo spoczywa na laurach. Kilka lat po otwarciu ośrodka podjął decyzję o jego rozbudowie – przybyły nowe sale dla chorych oraz nowoczesna izba porodowa, a dwa lata temu zbudowano też klinikę okulistyczno-dentystyczną. Te dwa ostatnie dzieła powstały dzięki pomocy MSZ RP i Fundacji „Kiabakari”. Dopełnieniem wizji są placówki edukacyjne. Najpierw, w 2010 r., otwarte zostało Przedszkole im. bł. Teresy Marii Ledóchowskiej (prowadzą je siostry służebniczki starowiejskie z Afrykańskiej Prowincji w Zambii), a rok później – Szkoła Podstawowa im. bł. Edmunda Bojanowskiego.

– Zależy mi, aby instytucje działające na misji w Kiabakari mogły się same utrzymywać. Chodzi o to, by miejscowi ludzi nie liczyli wyłącznie na misjonarza, ale aby czuli się odpowiedzialni za budynki, które są darem, i aby się o nie troszczyli – wyjaśnia ks. Kościelniak.