Jednak w wieku 17 lat zrezygnował z nauki, aby wziąć udział w Powstaniu Styczniowym. 

Ciężko ranny w bitwie, stracił nogę. Wobec groźby zesłania na Sybir zorganizowano mu wyjazd za granicę. Podjął studia z malarstwa w Paryżu i Monachium. Po ogłoszeniu amnestii w 1865 r. powrócił do kraju. W 1880 r. nastąpił duchowy zwrot w jego życiu. Został tercjarzem franciszkańskim, a cztery lata później przeniósł się do Krakowa i zaczął zajmować się nędzarzami i bezdomnymi. 

Mówi o. Stanisław Tasiemski, dominikanin. 

Brat Albert zmarł w przytułku, który założył dla mężczyzn, 25 grudnia 1916 r. w Krakowie. Św. Jan Paweł II beatyfikował go w 1983 r. a kanonizował w 1989. Św. Albert jest patronem zakonów albertynek i albertynów oraz polskich artystów plastyków. 

W ikonografii św. Albert przedstawiany jest w szarobrązowym płaszczu zakonnym. Ramieniem otacza ubogiego.