Ci, którzy przekonali kapitułę plebiscytu na Miłosiernego Samarytanina Roku, że Ela zasłużyła na to wyróżnienie za rok 2015, napisali m.in., że potrafi pochylić się nad człowiekiem bezdomnym, którego każdy omija z daleka, nawiązać kontakt z ludźmi, z którymi inni nie chcą mieć nic wspólnego, oraz że człowiek jest zawsze dla niej wartością nadrzędną i w każdym widzi potencjał. Ela ma bowiem „otwarte serce i oczy”.

Procedury i życie

Ta 30-letnia drobna dziewczyna, od której biją radość i pozytywna energia, mówi jednak skromnie, że na tytuł stanowczo nie zasłużyła, a swoją historią chce budzić w czytelnikach „Gościa Krakowskiego” wrażliwość na drugiego człowieka. Bo czasem wystarczy komuś pomóc w niespodziewanych okolicznościach, by choć trochę odmienić jego życie. Tak właśnie było pewnego upalnego, lipcowego dnia 2015 roku.

– To był piątek, mój ostatni dzień w pracy przed urlopem. Do banku wszedł człowiek, po którym było widać (i czuć), że potrzebuje pomocy. Idąc do doradcy, minął moje biuro (Ela jest dyrektorem 31. Oddziału BZ WBK w Krakowie – red.). Chwilę później usłyszałam, że prosi o coś, na co rozum i 10-letnie doświadczenie mówiły: „Absolutnie nie, mamy procedury!” – opowiada Ela. Mężczyzna chciał zadzwonić do swojej babci, by ta podała mu numer przesyłki niezbędny do odbioru przelewu. Doradca odmówił, a Ela ze swojego miejsca dawała znaki potwierdzające decyzję.

– Klient usilnie prosił, więc choć w głowie miałam zapalone wszystkie czerwone lampki, jego grzeczność przekonała mnie do rozmowy. Zadzwoniłam pod wskazany numer. Odebrała przerażona starsza pani. Mówiła, że jej wnuk od 3 miesięcy nie był w domu, z którego uciekł – wspomina Ela. Okazało się, że mężczyzna pieniądze chciał przeznaczyć na bilet do domu – myślał o powrocie z tułaczki. Niestety, babcia przelewu nie zrobiła.

– Poprosiłam więc, by poszedł na dworzec (bank jest tuż obok) sprawdzić, o której odjeżdża najbliższy pociąg do Wrocławia, skąd pochodził, i zaproponowałam, że kupię bilet pod warunkiem, iż wsiądzie przy mnie. Ostatecznie jednak kupiłam bilet na autobus, który po drodze nigdzie się nie zatrzymuje – opowiada Ela Cisowska.

Na „do widzenia” Ela obiecała, że następnego dnia zadzwoni do babci sprawdzić, czy wrócił do domu. I zadzwoniła – zanim wyruszyła na pieszą pielgrzymkę do Częstochowy. Mężczyzna od świtu czekał na ten telefon, żeby podziękować. Po raz pierwszy od długiego czasu poczuł, że ktoś się o niego zatroszczył. Przecież gdyby wszedł do innego banku, mógłby zostać z niego wyrzucony.

Ktoś wyciąga rękę...

Niebawem Ela postanowiła, że zostanie wolontariuszką w Dziele Pomocy im. św. o. Pio, żeby pomagać tym, którzy mają poplątane ścieżki życia. Nauczyła się bowiem, że bezdomność różne może mieć imię. Cały czas pomaga też w godzinach pracy – np. wtedy, gdy do banku przychodzą osoby starsze, chore, zagubione w instytucjonalnej rzeczywistości. Tak, jak pewien 90-letni pan, który czasem mylił bank z apteką i przychodził po leki, albo kilka razy dziennie chciał robić przelewy oszustom. Okazało się, że syn, do którego Ela zadzwoniła, jest niepełnosprawny i może nawet w gorszym stanie niż ojciec. – Zgłosiłam więc pana do MOPS-u, a opiekunka nie tylko dobrze się nim opiekowała, ale i zadbała o pogrzeb, gdy zmarł – opowiada Ela.

Zdarza się jej też czasem mobilizować do wstania z ulicy nietrzeźwe osoby. – Bywa, że widzę łzy w ich oczach, bo ktoś wyciąga rękę, zamiast wezwać straż miejską – mówi. Dyplom samarytanki wisi w jej gabinecie i jest codziennym zobowiązaniem do bycia miłosierną, a czasem też... wyrzutem sumienia.

Ela przekonuje, że nie byłaby taka, jaka jest, bez swojej rodziny, przyjaciół z krakowskiej „Beczki”, ludzi wokół niej i mocnej wiary w sercu. – Cały czas czuję też, że prowadzi mnie Matka Teresa z Kalkuty, której obrazek już trzy razy znalazłam w swoim biurku w pracy. Nie wiem, skąd się tam bierze… – wyznaje.

Głosujemy!

Wolontariat św. Eliasza, Arcybractwo Miłosierdzia i Okręgowa Izba Lekarska w Krakowie zapraszają do udziału w plebiscycie „Wybieramy Miłosiernego Samarytanina roku 2016”. Głosować można w dwóch kategoriach: pracowników służby zdrowia, dla których pomoc chorym nie jest tylko pracą zarobkową, ale powołaniem, oraz osób szlachetnych, które bezinteresownie pomagają innym, a ta pomoc wypływa z potrzeby serca. Plebiscyt trwa do 10 marca, a głosując, należy podać imię i nazwisko, nr telefonu, adres (np. szpitala) osoby, którą chce się wyróżnić, oraz (koniecznie!) kilka zdań uzasadnienia. Głosować można listownie (Wolontariat św. Eliasza, 30-608 Kraków, ul. Por. Wąchały 5), mejlowo (biuro@eliasz.org.pl), telefonicznie (od poniedziałku do piątku od godz. 11 do 17 pod numerami 885 512 500 lub 12/ 263 61 56) oraz korzystając z formularza na: www.eliasz.org.pl.