Komentując w mediach swoją nominację, ks. Michał Janocha żartował, że obrona habilitacji to dwie godziny mordęgi, a potem całe życie chwały. A z biskupstwem jest odwrotnie: dwie godziny konsekracji, a potem całe życie mordęgi. Dodał przy tym, że jest przygotowany na ciężką pracę i że ważnym rysem jego powołania będzie ewangelizacja przez kulturę. Jako motto swojej posługi nowy biskup wybrał słowa: „Marana tha” (Przyjdź, Panie). Od 9 maja, kiedy nuncjatura apostolska ogłosiła papieską decyzję o powołaniu nowego biskupa pomocniczego dla archidiecezji warszawskiej, w życiu nominata niewiele się zmieniło. Mieszkał w seminarium, opiekował się zbiorami biblioteki seminaryjnej, kontynuował pracę naukową. Po święceniach przeprowadzi się do Domu Arcybiskupów przy ul. Miodowej.

Nałożenie rąk

Uroczysta Msza św. w bazylice archikatedralnej rozpocznie się 14 czerwca o godz. 15. Koncelebrze przewodniczyć będzie kard. Kazimierz Nycz, a przy ołtarzu towarzyszyć mu będą: nuncjusz apostolski w Polsce abp Celestino Migliore oraz metropolita przemyski abp Józef Michalik. Wezmą w niej udział również pozostali biskupi pomocniczy archidiecezji warszawskiej oraz biskupi z diecezji warszawsko-praskiej. Sam obrzęd przyjęcia sakry podobny jest do święceń kapłańskich. Najpierw przedstawia się kandydata i odczytuje nominację Stolicy Apostolskiej, potem kandydat składa przyrzeczenie wiernej służby. Po odśpiewaniu Litanii do Wszystkich Świętych, w czasie której przyszły biskup leży krzyżem przed ołtarzem, następuje modlitwa konsekracyjna z nałożeniem rąk przez konsekrującego i pozostałych biskupów obecnych na uroczystości. Nowy biskup zostaje namaszczony krzyżmem, otrzymuje księgę Ewangelii oraz insygnia biskupie: pastorał, mitrę i pierścień.

Z pastorałem i mitrą

Niektóre insygnia będą towarzyszyły biskupowi codziennie, innych będzie używał tylko podczas liturgii lub uroczystości. Biskupi pierścień nawiązuje do oblubieńczej miłości, jaką Chrystus darzy swój Kościół, i jest znakiem zaślubin biskupa z diecezją. Nosi się go na serdecznym palcu prawej dłoni. Przepisy nakazują nosić go zawsze, także wtedy, gdy spełnia obowiązki pozaliturgiczne. Inaczej jest z mitrą i pastorałem, których używa się zazwyczaj tylko podczas liturgii. Mitra, zwana infułą, to rodzaj czapki złożonej z dwóch trójkątów, połączonych materiałem. Z  jej tylnej części opadają na plecy biskupa dwie wstęgi. Biskup nakłada ją na wejście i wyjście, głosząc kazanie, gdy przyjmuje dary w procesji i udziela błogosławieństwa. Częściej nakryciem głowy biskupa jest piuska – mała fioletowa czapeczka, którą nosi zarówno podczas liturgii, jak i poza nią. Ozdobny pastorał symbolizuje laskę, jaką w czasach biblijnych posługiwali się pasterze, a także laskę, którą Mojżesz otrzymał od Boga i dokonywał znaków mocy Bożej. Na co dzień widocznym znakiem władzy biskupiej – oprócz pierścienia – jest krzyż noszony na sercu, czyli pektorał. Jest on znakiem opieki Chrystusa, ale też przypomina o najważniejszych prawdach wiary, do głoszenia których powołany jest biskup. Dawniej w pektorałach instalowano relikwie świętych, traktując je jako obronę przed zakusami wrogów wiary.

Do Boga przez kulturę

Ksiądz Michał Janocha urodził się 27 października 1959 r. w Warszawie. Ukończył LO im. Stefana Batorego. W latach 1978–1982 studiował historię sztuki w Akademii Teologii Katolickiej i uzyskał tytuł magistra teologii. Po studiach wstąpił do WMSD św. Jana Chrzciciela. Święcenia przyjął 28 maja 1987 r. w archikatedrze warszawskiej, z rąk kard. Józefa Glempa. Pracował w parafii w Izabelinie, następnie przeszedł do Muzeum Archidiecezji Warszawskiej, a w 1990 r. został kapelanem w Zakładzie dla Niewidomych w Laskach. W 1994 roku obronił pracę doktorską z historii sztuki, a w 2002 r. uzyskał habilitację. W latach 1994–2010 pracował w Instytucie Historii Sztuki UKSW jako adiunkt, a następnie profesor, kierownik Katedry Historii Kultury Chrześcijańskiego Wschodu. Od 2010 r. pracuje na Uniwersytecie Warszawskim, na Wydziale Artes Liberales, w komisji Speculum Byzantinum. Jego zainteresowania naukowe koncentrują się wokół historii sztuki i tradycji bizantyjskiej, a także teologii kultury. Przez wiele lat organizował wyjazdy naukowo-dydaktyczne śladami Wschodu i Zachodu. Jego uczestnikami byli studenci oraz klerycy. Opublikował szereg artykułów i pięć książek, w tym wielokrotnie nagradzany album „Ikony w Polsce. Od średniowiecza do współczesności” (Warszawa 2008). W latach 2009–2013 był ojcem duchownym w warszawskim seminarium. W 2013 r. kard. Kazimierz Nycz mianował go dyrektorem seminaryjnej biblioteki.