Wszelkie bariery są w naszej głowie – mówi dr Helena Pyz, wspinając się schodek. W domu, gdzie jest gościem, popsuła się winda. Nawet o kulach nie jest w stanie wejść na piętro. Siada więc na schodach i siłą swych mocnych ramion pokonuje przeszkodę. Robi dokładnie to, co ludzie okaleczeni trądem, którzy nie mogą stanąć na własnych nogach. To właśnie im oddała swe życie. Jak mówi, jej praca polega nie na tym, że służy, ale że jest częścią ich społeczności. – Bohaterką nie czuję się wcale. Silną kobietą – chyba tak. Praca lekarza jest dla mnie spełnieniem marzeń o pomaganiu cierpiącym, jakąś spłatą długu: bardzo dużo pomocy potrzebowałam w dzieciństwie, teraz zresztą też! I doświadczałam jej – mówi doktor Helena.


Potrzebują lekarza


Praca wśród trędowatych nie była marzeniem jej życia. Bóg dał jednak natchnienie i siłę. Dr Helena Pyz prowadzi Ośrodek Rehabilitacji Trędowatych Jeevodaya w środkowych Indiach. Stygmat choroby uczyła się akceptować od dziecięcych lat. W podstawówce zachorowała na rzadko już dzisiaj spotykaną chorobę Heinego-Medina. Po żmudnej rehabilitacji pozostało porażenie prawej nogi i nieodłączne kule, które ostatnio zastąpił wózek inwalidzki. Długie pobyty w szpitalach sprawiły, że spodobała jej się medycyna i została internistą. Studia skończyła z doskonałym wynikiem, jakby odpowiadając na zapamiętaną z dziecięcych lat zachętę taty: „Inni będą zdobywać medale w sporcie, ty możesz w nauce”.