Marcin Jakimowicz: Co czuje siostra, która w habicie wchodzi w tłum punków?

S. Marcina Wieszołek: Na pewno – zaręczam – nie czuję się od nich lepsza. Jestem sobą. Wychodzę do ludzi, którzy tęsknią za wolnością, miłością…

Skąd wiesz? Mają to wypisane na twarzach?

Nie. Opowiadają o tym. A poza tym co chwilę widzisz tabliczki: „Free huggs” (darmowe przytulanie). To jedna wielka tęsknota za przytuleniem.

Media chrześcijańskie często opisują ewangelizatorów i ludzi z Woodstocku jako dwie strony barykady. Antagonizują te środowiska…

To kompletna bzdura. Tam nie ma barykad. To sztuczny podział. Nie ma granicy „my–oni”. Nie czuję się lepsza od ludzi, do których wychodzę. Jestem grzesznikiem, takim samym, może nawet większym, ale to nie zmienia przecież optyki patrzenia Boga. On zawsze patrzy z miłością. Jeszcze kilkanaście lat temu funkcjonowałam dokładnie tak samo jak wiele osób na Woodstocku.

Wiem. Pamiętam, jak spotkałem Cię w tramwaju i dopytywałem, jakie studia wybrałaś. Jakoś dziwnie się wykręcałaś. (śmiech)

Tyle że ja miałam łaskę spotkać na swojej drodze Jezusa, doświadczyć czułej i troskliwej miłości Boga Ojca i działania Jego Ducha. A jeżeli już raz tego doświadczysz, chcesz się dzielić tą radością, chcesz, aby inni też dotykali szczęścia, którego ty dotykasz. Nigdy nie spotkałam się na Woodstocku z agresją, choć wiem, że inni ewangelizatorzy mają nieraz różne trudne doświadczenia.