Ks. Tomasz Jaklewicz: Chyba niełatwo jest być synem tak słynnego ojca.

Franklin Graham: Kocham swojego ojca, jestem z niego dumny. Był wzorem ojca nie tylko dla mnie, ale dla wielu chrześcijan na świecie. Billy Graham, którego widział świat, który przemawiał w katedrach, jak ta w Katowicach [w 1978 r. – przyp. red.], czy w telewizji, był tym samym człowiekiem, którego jako dzieci widzieliśmy w domu. Jestem wdzięczny Bogu, że dał mi go jako ojca. I kocham go bardzo. Ma teraz 95 lat i nadal czuje obowiązek ewangelizowania. Oczywiście dziś już nie ma siły, by to robić, ale ciągle odczuwa w sercu to przynaglenie.

Pan zapewne nie chce być tylko synem Billy’ego Grahama, ale Franklinem Grahamem. Tytuł Pana autobiograficznej książki jest wymowny: „Buntownik nie bez powodu”.

Kiedy byłem młody, ludzie mieli wobec mnie za wysokie oczekiwania. Żyłem w lęku, że mogę ich rozczarować, bo nie jestem Billym Grahamem, tylko Franklinem Grahamem. Kiedy przekroczyłem trzydziestkę, uświadomiłem sobie, że Bóg ma plan dla mojego życia. Zdecydowałem się pójść za tym planem i nie martwić tym, że mogę kogoś sobą rozczarować.