Gdy jesienią ubiegłego roku ogłoszono termin kanonizacji Jana Pawła II, pan Andrzej, mieszkaniec podkutnowskiego Gołębiewka Starego,czuł, że nie może go zabraknąć na placu św. Piotra podczas ogłaszania papieża Polaka świętym. O środek transportu się nie martwił. Trekkingowy rower wiernie mu służył przy niejednej wyprawie. Wybór był więc oczywisty.

Pokojowa wyprawa

Przejechał na nim tysiące kilometrów po Polsce i Europie. Odbył nawet pielgrzymkę do miejsca spoczynku św. Jakuba, jednego z dwunastu apostołów. – Już osiem lat temu planowałem wybrać się do Santiago de Compostela. Zastanawiałem się, czy udać się tam pieszo czy rowerem. Nie mogłem się zorganizować. Zdecydowałem się na rower, gdy znalazłem w internecie informację, że w gdańskiej parafii ks. Tomasz Koszałka organizuje pielgrzymkę rowerową szlakiem Via de la Plata. Grupą pojechaliśmy wtedy z Sewilli do Santiago – mówi pan Andrzej.

Hiszpańska wyprawa zapoczątkowała kolejne dłuższe wyjazdy. Na rowerze pan Andrzej pielgrzymował do Częstochowy oraz do Lichenia. Pojechał także w Bieszczady, na Słowację i Węgry. Wraz z myślą o pielgrzymce na kanonizację Jana Pawła II pojawiło się jej hasło: „Panie, uczyń mnie narzędziem Twego pokoju”. To początek modlitwy, którą modlił się św. Franciszek. – Dlaczego akurat takie? Jan Paweł II był orędownikiem pokoju. Sama modlitwa też jest „bardzo pokojowa”. Powinna ze mnie uczynić człowieka pokoju. Po za tym obecny papież utożsamia się z Franciszkiem z Asyżu. Tak to odczuwam – tłumaczy. Od początku planował tę pielgrzymkę sam. Pochłonięty pracą zawodową skupił się tylko na ogólnym zarysie trasy. Tydzień przed wyjazdem zadzwonił do znajomego rowerzysty. Rozmawiał z nim kilka miesięcy wcześniej o wyjeździe do Rzymu, ale kontakt się urwał. Na Facebooku zobaczył, że z dwójką innych rowerzystów wybiera się z Płocka na kanonizację. – Zapytałem, czy mogę dołączyć do nich w drodze. Usłyszałem: „Nie ma sprawy, Andrzej. Ale dlaczego dopiero teraz dzwonisz? Bo my już mamy w Polsce i Rzymie pozałatwiane noclegi. I bilety na powrót samolotem” – opowiada.

Pomógł o. Pio

Trudno cokolwiek dokładnie planować, skoro urlop w pracy oficjalnie zostaje zatwierdzony dzień przed wyjazdem. Pan Andrzej jest inżynierem w Zakładach Narzędziowych „Narmod” w Żychlinie. Decyzja należała do prezesa Waldemara Kacperskiego. Nie była łatwa, gdyż Andrzej Michalski jest specjalistą od programowania maszyn sterowanych numerycznie i dłuższa jego nieobecność powodowałaby utrudnienia w funkcjonowaniu firmy. – Standardowy urlop to dwa tygodnie, a potrzebowałem miesiąca. Pomogło mi, że doszły święta wielkanocne i długi majowy weekend. Prezes rozmawiał już o tym wcześniej z moim kierownikiem. Powiedział mu wtedy: „Słuchaj, a ten Andrzej nie może jechać autobusem?”. „Ale on chce jechać rowerem”, kierownik nie dawał za wygraną – opowiada A. Michalski.

Krzysztof Kopeć, kierownik biura konstrukcyjnego, mimo choroby, pojawił się w pracy, żeby poprzeć wniosek podwładnego. – Poszliśmy razem do gabinetu prezesa. Patrzymy, a prezes trzyma w ręku małą otwieraną ikonę. Na jednej części był wizerunek o. Pio, a na drugiej napisane po włosku: „Dwie rzeczy na świecie nigdy cię nie opuszczają – oko Boga , które cię zawsze widzi, i serce mamy, które zawsze podąża za tobą”. Prezes zamknął ikonę i powiedział: „Andrzej, wiesz, co to jest?”. „Tak, to ojciec Pio, którego przywiozłem z Rzymu”. „To jedź do Rzymu i pomódl się za mnie i za Krzyśka”. To był piątek, a w sobotę wyruszyłem w pielgrzymkę – dodaje. Prezes Kacperski miał w ręku pamiątkę z pielgrzymki pana Andrzeja do San Giovanni Rotondo w 2010 r. – To była krótka rozmowa, ale zapadła w pamięci, bo prezes wraz z kierownikiem, gronem rodziny i przyjaciół byli jedynymi osobami, które prosiły o modlitwę. Inni wyrażali zdziwienie, że tam jadę, pytali, ile to jest kilometrów. Trochę też i ja się dziwię, bo słyszę, że dokonałem wielkiej rzeczy, a ja pojechałem tylko rowerem do Rzymu.

Smak pomarańczy

Marzenie Andrzeja Michalskiego spełniło się. Gdy przegląda zdjęcia z wyprawy, odżywają wspomnienia. Widać na nich piękne krajobrazy, a także uśmiechniętych ludzi, którzy życzliwie odnosili się do pielgrzymów. Co prawda kosztowało to dodatkowe 1400 koron, bo panu Andrzejowi zepsuł się aparat i w Czechach musiał kupić nowy, ale warto było. Fotografie ukazują 21 dni pielgrzymowania na rowerze. Najpierw z kolegą, który postanowił odprowadzić go do Czech, a od Kudowy z trójką rowerzystów, którzy wyruszyli z Płocka. Jechali przez Bawarię i Austrię do Włoch. Codziennie wysyłał SMS do najbliższych. Tata pana Andrzeja od razu sprawdzał na mapie, gdzie znajduje się jego syn. Znajomy z rajdów rowerowych poprosił, o zgodę na umieszczenie treści SMS-ów na swoim blogu. Dzięki temu wieść o pielgrzymce rozeszła się w internecie. Nie każdy jednak zrozumiał sens wysiłku pątnika na rowerze. Panu Andrzejowi nie chodziło o sławę. Miał swoje osobiste intencje, ale jechał również w intencji pokoju w Polsce, Europie i na świecie.

Opatrzność Boża czuwała nad nim i towarzyszami podróży. Większość nocy spędzili pod namiotami. W Alpach zdarzyło się, że kładli się spać, gdy padał deszcz, a obudzili się przysypani śniegiem. Dziennie przemierzali ok. 100 km, w tym sporą część trasy rzymskim szlakiem Via Claudia Augusta. Pobudka zwykle o 5.00, choć nocleg w brzoskwiniowym sadzie o mało co nie zakończył się niespodziewaną kąpielą. O 3 rano ogrodnik włączył system nawadniania i rowerzyści musieli szybko uciekać z tego miejsca. O dalszym śnie, nie było mowy. Początkowe kilometry tego dnia pielgrzymki przebyli w blasku księżyca. Dopiero trzy dni przed dotarciem do Rzymu trafiła się im ciepła noc. Zwykle temperatura oscylowała w okolicach zera. Za pożywienie służył prowiant zebrany ze sobą oraz to, co kupili po drodze. Pan Andrzej poznał również smak pomarańczy zerwanej prosto z drzewa. Wbrew wcześniejszym przypuszczeniom alpejskie drogi nie były najtrudniejszym etapem podróży. Bardziej odczuwali skutki jazdy po wzniesieniach Apeninów. 

W Rzymie radość z dotarcia do celu, ale też żal, że podróż się skończyła. W czasie kanonizacji Andrzej Michalski stał w tłumie pielgrzymów kilkaset metrów od placu św. Piotra. Szczegóły uroczystości oglądał na telebimie. Przed odlotem do Polski zdążył jeszcze pojechać na Monte Cassino. W sumie na rowerze spędził 150 godzin. Gdyby nie obowiązki zawodowe, wróciłby na rowerze do Polski. Na lotnisku spotkał małżeństwo emerytowanych nauczycieli, którzy na kanonizację przywędrowali pieszo z Wielkopolski. Szczęśliwa para zrobiła na nim wrażenie. – My, na rowerach, jesteśmy tacy mali wobec was – powiedziałem im wtedy.