Jednak w luźniejszych okresach roku sięgam po kolejne gazety z kupki. Czasami sprzed roku, dwóch, a nawet więcej lat. W tym również po tygodniki katolickie. I czytam w nich analizy polityczne, preferencje redakcji, podpowiedzi dla katolików. Z jednej strony widzę sugestie i opinie sprzed lat, ale wiem też, co się w międzyczasie stało. I niezmiennie wychodzi na to samo: źli nie są tacy źli, a dobrzy nie są tacy idealni.

Świat polityki nie jest czarno-biały, a tym bardziej ludzie, którzy w niej działają. Polityka to decyzje – dla jednych korzystne, dla innych szkodliwe. Polityka to skuteczność, a nie tylko wygląd i poglądy. Polityka to walka – najpierw wśród swoich (o stanowiska, miejsca na liście), a potem z przeciwnikami politycznymi. Zastanawiam się więc, jaką wiedzę na ten temat powinni otrzymywać katolicy. Czy media katolickie powinny wiązać nadzieje z partiami? Czy może raczej powinny pokazywać sprawy i szukać dla nich koalicji w różnych partiach? 

Jednego jestem pewien – na pewno partie polityczne i politycy nie powinni być pokazywani w otoczeniu sakralnego blichtru. Bo to jest kłamstwo. To Bóg jest święty. A polityka jest po prostu walką o władzę. Po każdych wyborach jest tak samo – jednym jest lepiej, ale innym na pewno będzie gorzej.