Wielu pielgrzymów wciąż pamięta tamten ślub. Za nowożeńców Marzenę i Darka Wawocznych modliło się tamtego słonecznego dnia, 2 sierpnia 2007 roku, 4 tysiące pielgrzymów.


Jest tu wolne miejsce?


Tegoroczna, 68. Pielgrzymka Rybnicka, ma się zakończyć w niedzielę, na którą datowany jest ten numer GN. W tym roku Marzena i Darek wyjątkowo nie mogli w niej pójść.
A są z Pielgrzymką Rybnicką związani nie tylko przez ślub. Także w drodze na Jasną Górę, 2 sierpnia 2001 roku, poznali się. Marzena szła wtedy z grupą 5., rydułtowską. Darek maszerował z grupą 1. z Rybnika. Oboje po raz pierwszy. – To też był drugi dzień pielgrzymki, nocleg na sali gimnastycznej w Tarnowskich Górach – wspomina dzisiaj Darek.

– Dużo ludzi, każdy się rozkłada. Ja byłem z ojcem, bratem Mirkiem i kolegą – mówi. – A ja z koleżanką Marysią zapytałyśmy, czy obok nich jest wolne miejsce – dodaje Marzena.
Wielu pielgrzymów specjalnie wybiera noclegi w szkołach ze względu na atmosferę. Jasne, że komfort tam niski, kolejki do łazienek, a w nocy słychać chrapanie. Ale to w końcu pielgrzymka, jakieś umartwienie powinno być. Za to takim noclegom towarzyszy niepowtarzalna atmosfera, można poznać wielu ciekawych ludzi. 2 sierpnia 12 lat temu cała grupka nocujących obok siebie ludzi szybko więc ustaliła, że rusza wspólnie na poszukiwanie sklepu. W tej większej grupce byli Marzena i Darek.
 Następnego dnia grupa 1., w której szedł Darek, wychodziła jako pierwsza. Marzena z Marysią dołączyły się do niej na jeden etap, do następnego postoju w Miotku. To wystarczyło, żeby się zakumplować.
 Przez następne lata znajomi z pielgrzymki stali się paczką. Darek z kolegą nieraz wpadali na rowerach do koleżanek do Rydułtów, robili też wspólne rowerowe wypady. A po trzech latach Marzena i Darek zaczęli ze sobą chodzić.


Sen na stojąco


Pielgrzymowanie wciągnęło ich oboje. – Po powrocie z pielgrzymki ciągle miałyśmy z Marysią mało chodzenia i śpiewania. Więc chodziłyśmy po Rydułtowach i śpiewałyśmy – śmieje się Marzena. Rok później namówiła też siostrę.
Dla Darka odkryciem było, jak na pielgrzymce człowiek się wycisza. – Nie ma tam kontaktu ze światem zewnętrznym. Telefon jest, ale wyciszony, żeby tylko rodzina mogła się skontaktować w razie pilnej potrzeby. Nie ma tam pracy. Idąc, uświadamiasz sobie, że to, co w codziennym zabieganiu uważałeś za takie ważne, wcale nie jest najważniejsze... Kolejność życiowych priorytetów trochę ci się zmienia, układa we właściwej hierarchii. Nawet jeśli po powrocie znowu wpadniesz w tamten stary rytm, to uświadomienie sobie pewnych rzeczy choć przez tych kilka dni jest bardzo dobre – zauważa.


Dla obojga najbardziej wzruszającą chwilą na pielgrzymce jest wejście na Jasną Górę. – Zmęczenie i niewyspanie, które ci przez ostatnie cztery dni towarzyszyło, wtedy przestaje istnieć. To jest zwieńczenie tych kilku dni wysiłku. I sama atmosfera Jasnej Góry robi wrażenie. Nie chodzi o sam obiekt, ale o to, że szliśmy do Maryi i że do Niej dotarliśmy – wyjaśnia Dariusz.
 A zmęczenie? Po latach wspominają je ze śmiechem. Marzena opowiada, że po pięknym, nocnym czuwaniu na Jasnej Górze uczestniczyła tam w Mszy św. – Pamiętam, że sobie tam stoję, i potem pamiętam, że nagle mnie ktoś chwyta, bo zasnęłam, stojąc – śmieje się. Dariusz wspomina, jak po powrocie zapowiedział w domu, że idzie na chwilę się zdrzemnąć i za godzinę dołączy do pozostałych. – Obudziłem się następnego dnia – śmieje się.


Zastawieni karimatą


Kiedy Marzena i Darek byli już narzeczonymi i wybierali termin ślubu, zauważyli, że 2 sierpnia, rocznica ich pierwszego spotkania, przypada w 2007 r. znów w drugim dniu pielgrzymki. Poszli do ks. Marka Bernackiego, kierownika pielgrzymki. Od razu zgodził się ich „powiązać” na trasie.
 Pierwszego dnia młodzi szli więc z pozostałymi pielgrzymami do Gliwic. O poranku drugiego dnia po Marzenę przyjechała koleżanka. Darek dalej maszerował piechotą. Oboje przebrali się w remizie na postoju pielgrzymki w Bytomiu-Górnikach.

– Kiedy tam wchodziłam, już ze zrobioną fryzurą i welonem, słyszałam: „Ja pinkole, panna młoda jest w czerwonych spodniach, czy to tak zostanie?” – śmieje się dzisiaj. – Kiedy wyszliśmy z remizy w stronę ołtarza, chłopaki nas „zastawili”. I to karimatą... Jeden mówi: „szlaban!”. Więc tradycji stało się zadość – dodaje. A Darek kontynuuje: – Mówimy mu: „Ale to pielgrzymka, my tu wódki ze sobą nie mamy”. Zgodziliśmy się z nim, że pielgrzymka powinna pozostać pielgrzymką. – No to jakie znaleźliście rozwiązanie? – pytamy. – Dogadaliśmy się z tym chłopakiem później... – mówi Dariusz.


Ślub odbył się w czasie Mszy św. polowej, przy pięknej, słonecznej pogodzie i lekkim wiaterku. Ołtarz i stojących przed nim młodych otaczało cztery tysiące pielgrzymów. Stali wokół, ubrani w kolorowe chusty oznaczające różne grupy, i zawierzali Bogu całe życie tych dwojga ludzi biorących ślub.
 Po ślubie zaproszeni goście pojechali na wesele do pobliskiego lokalu. A już następnego dnia nowożeńcy dołączyli do pielgrzymów w czasie ich postoju w Miotku. Dzień później, przy wejściu na Jasną Górę, dostąpili zaszczytu: w swoich ślubnych strojach poprowadzili cztery tysiące Górnoślązaków pod mury sanktuarium, idąc na samym czele Pielgrzymki Rybnickiej, jeszcze przed grupą 1. i arcybiskupem.


Oboje pracują teraz w markecie budowlanym w Rybniku. Mają 5-letniego syna Krzesimira. Krzemo szedł w pielgrzymce już trzy razy. W tym roku z nadzieją dopytywał, czy znów idą. Nie wyszło – ale Wawoczni liczą na to, że uda im się pójść całą rodziną na pielgrzymkę za rok.