Co roku w Wielkim Poście w jedno piątkowe popołudnie na Starym Mieście zbierają się ludzie, by ulicami Lublina nieść krzyż. – Bywa, że w nabożeństwie biorą udział setki osób – mówi Małgorzata Klejszmit, współorganizatorka Drogi Krzyżowej prowadzonej przez Krucjatę Wyzwolenia Człowieka. Idą, by modlić się o trzeźwość. Narodu, rodziny, przyjaciół.

On o mnie pamiętał

– Mam na imię Rysiek. Jestem trzeźwiejącym alkoholikiem. Nie piję od września 2005 r. – Rysiek, podobnie jak Tomek i Małgosia, jest członkiem Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. We wrześniu 2009 r. złożył także deklarację przystąpienia do Diakonii Wyzwolenia. – Kiedyś myślałem, że wszystko można szybko załatwić – opowiada mężczyzna. – Dzięki tej szybkości piłem alkohol 30 lat. Stałem na krawędzi życia i śmierci. 5 września 2005 roku dzięki Bożej łasce otrzymałem drugie, trzeźwe, nowe życie. Gdy piłem, zapominałem o Bogu, ale On o mnie pamiętał. Zostawił mnie na poprawę. Od tamtego momentu staram się żyć, szukając na nowo Boga i odpowiedzi, dlaczego dziś nie piję alkoholu. Kilka lat temu odnalazłem treści mówiące o KWC i o słudze Bożym ks. Franciszku Blachnickim. Znalazłem jego słowa: „Abstynencja w Krucjacie Wyzwolenia Człowieka ma przede wszystkim wartość nadprzyrodzoną, jako akt ekspiacji, wynagrodzenia za grzechy pijaństwa. Chodzi w niej o dobrowolne wyrzeczenie się rzeczy – w samej sobie jeszcze nie złej i zakazanej – z motywu miłości Boga i bliźniego”. Te słowa uświadomiły mi, że moje nawrócenie otrzymałem dzięki łasce Bożej i dzięki wielu ludziom z KWC, którzy modlą się codziennie specjalną modlitwą za takiego jak ja alkoholika.

Rysiek przystąpił do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka i Diakonii Wyzwolenia, by swoją modlitwą dziękować i prosić o łaskę trzeźwości dla alkoholików, którzy jeszcze cierpią. Żeby być trzeźwym, chodzi też na mityngi AA. Ukończył Studium Apostolstwa Trzeźwości w Krakowie. – Moje spojrzenie na życie uległo zmianie. Dzisiaj staram się żyć spokojnie jak człowiek umiarkowany, o czym mówił błogosławiony Jan Paweł II. To moje umiarkowanie jest połączone z całkowitą abstynencją od alkoholu i wyzwoleniem od wielu innych uzależnień.

Wbrew modzie

– Pierwszą deklarację przynależności do KWC złożyłem jako nastolatek w 1991 r. na rekolekcjach oazowych – wspomina Tomek Barczyk. – Dlatego że tak wielu moich kolegów i koleżanek włączyło się w abstynencję na rok, ja też chciałem zrobić coś oryginalnego. W moim domu rodzinnym nie nadużywano alkoholu, jednak miałem świadomość poważnego problemu w dalszej rodzinie. Gdy trzy lata później skończyłem 18 lat, podjąłem dorosłą decyzję wejścia w Krucjatę do końca jej trwania. Dobrze pamiętam, że tuż przed zadeklarowaniem trwania w KWC zrodziła się obawa, jak będzie wyglądać moje dorosłe życie – na studiach, w pracy, w rodzinie – bez alkoholu. Jednocześnie towarzyszyło mi trzyletnie doświadczenie ponawiania na kolejny rok trwania w abstynencji i radość, że jestem zawsze trzeźwy.

W środowisku licealnym abstynencja nie była modna. Modna była nietrzeźwość. Nie zmuszano mnie do spożywania alkoholu, czasami zachęcano. Chodziło przede wszystkim o to, że abstynent nie był potrzebny rówieśnikom tam, gdzie spożywano trunki. Owszem, atrakcyjne wydawało mi się życie uprzyjemnione alkoholem. Z drugiej strony środowisko Ruchu Światło–Życie wychowywało mnie do odpowiedzialności i trzeźwości przede wszystkim przez świadectwo przyjaciół. Te dwa środowiska w pewnym sensie konkurowały ze sobą. Gdyby nie KWC, najprawdopodobniej zainwestowałbym w upojenia – dla przyjemności, dla szpanu, dla odwagi i dla kolegów.

Trzeźwy ojciec

Na studiach dla Tomka sytuacja stała się łatwiejsza, bo – jak wspomina – znalazł tam członków KWC i abstynentów. To był czas, kiedy mając świadomość dobra płynącego z trwania w Krucjacie, chciał rozpowszechniać to dzieło wszędzie. – Formując się w Diakonii Wyzwolenia, współorganizowałem wesela, prymicje i zabawy bezalkoholowe, spotkania i konferencje promujące KWC, mówiące o niej prawdę – opowiada. Potem był ślub i naturalna decyzja wyprawienia wesela bezalkoholowego. – Pamiętam, że tata przyjmował tę naszą deklarację z dobrotliwym uśmiechem. (Żona Tomka także jest zaangażowana w Krucjatę). A jednak przedsięwzięcie bez choćby lampki szampana udało się.

– Dziesięć godzin dobrej zabawy mówi samo za siebie – mówi Tomek. – Oczywiście nie wszyscy odpowiedzieli na nasze zaproszenie. Byli tacy, którzy nie dowierzali, że impreza ma szansę powodzenia. Po weselu otrzymaliśmy jednak wiele sygnałów od gości, że byli zachwyceni bezalkoholową zabawą. Okazało się, że można tworzyć nową kulturę i przełamywać mit, że jak dobra impreza, to koniecznie zakrapiana. Dziś Tomek jest ojcem. Najważniejsze dla niego jest to, że jego dzieci nigdy nie zobaczą go pijanego, nie będą się go bały. – Krucjata służy tym ludziom, którzy są uzależnieni, którzy nie mają już siły wyzwolić się z sideł alkoholu – podkreśla. – Ale ważną rzeczą jest nasze świadectwo. Im więcej jest ludzi, którzy nie piją, bo nie chcą i nie muszą, tym więcej ludzi, którzy nie mogą pić, bo alkohol niszczy ich życie, widzi, że można żyć i nie pić. Bo chodzi nie tylko o wsparcie modlitewne, ale też o drogowskaz.

Można żyć inaczej

– W krucjatę włączyłam się, kiedy byłam na pierwszych rekolekcjach – opowiada Małgorzata Klejszmit. Miałam wtedy 14 lat. Przystąpiłam jako kandydat. Spodobało mi się to dzieło, bo było dla mnie wezwaniem do wolności. Często w życiu byłam do czegoś przymuszana, szczególnie w rodzinie. W trakcie formacji w Ruchu Światło–Życie w 1992 roku przystąpiłam do Krucjaty jako członek. Nie miałam wtedy jeszcze wymaganych 18 lat. Ale wiedziałam już na pewno, że to moja droga. Nie miałam jakiejś specjalnej, bezpośredniej motywacji. W mojej rodzinie nie było nikogo z problemem alkoholowym. Ale miałam kolegów, którzy w szkole średniej nie wyobrażali sobie imprezy bez kilku piw. Chciałam im pokazać, że można żyć inaczej, że może odbyć się impreza bez alkoholu i też może być fajnie. Przez te wszystkie lata trwania w Krucjacie najważniejsze było dla mnie to, że nie jestem sama, że mam zaplecze ludzi, którzy są w Krucjacie Wyzwolenia Człowieka, że też dla nich najważniejszy jest Jezus i codziennie się za mnie modlą. W pewnym momencie chciałam też robić coś więcej, więc zaangażowałam się w Diakonię Wyzwolenia.

Dobrowolny dar

Małgosia, Tomek i Rysiek razem tworzą diecezjalną Diakonię Wyzwolenia. Rysiek nie jest członkiem Ruchu Światło–Życie, ale – jak podkreśla Małgosia – bardzo mobilizuje całą ekipę do różnych intensywnych działań. – Co miesiąc organizujemy Msze św. z modlitwą w intencji Krucjaty, przygotowujemy różnego rodzaju konferencje, rekolekcje i pielgrzymki. Jesteśmy wezwani, by szerzyć Krucjatę Wyzwolenia człowieka na całym świecie, także poza wspólnotą Ruchu Światło–Życie. – Do krucjaty każdy może przystąpić na rok jako kandydat – informuje Tomek. – Zobowiązuje się wtedy do całkowitej abstynencji, ale zobowiązuje także do tego, że będzie się starał uniezależnić od innych używek. Dar abstynencji od alkoholu można także zadeklarować na cały czas trwania Krucjaty. Każdy, kto chce podjąć dobrowolny dar wstrzemięźliwości od alkoholu i modlić się za tych, których problem alkoholowy dotyka, może pobrać deklarację przystąpienia do Krucjaty ze strony internetowej www.lublin.oaza.pl.