W 200. rocznicę bitwy pod Wiedniem uwiecznił go na płótnie Jan Matejko. Na obrazie podarowanym Leonowi XIII, a znajdującym się obecnie w Muzeach Watykańskich, możemy go zobaczyć na polu bitwy po lewej stronie króla. Obecnie jest jednym z głównych bohaterów filmowej superprodukcji „Bitwa pod Wiedniem” Renzo Martinellego. O roli Sobieskiego w odsieczy wiedeńskiej wiedzą wszyscy. O bł. Marku z Aviano niekoniecznie. A przecież w czasach sobie współczesnych cieszył się ogromnym szacunkiem i popularnością. Jego sława jako natchnionego kaznodziei obiegła całą Europę, przypisywano mu wiele uzdrowień i cudów. Był jednym z głównych architektów koalicji w obronie przed tureckim zagrożeniem.

Wzywał do pokuty

Ale o. Marek z Aviano nie został błogosławionym za rolę, jaką odegrał pod Wiedniem. Nie brał bezpośredniego udziału w bitwie. Był przede wszystkim głosicielem nawrócenia i przebaczenia, animatorem odnowy życia chrześcijańskiego i apostołem doskonałego aktu żalu. – Jego zadaniem było zjednoczenie zróżnicowanych wojsk cesarskich, doprowadzenie do wypracowania wspólnego planu bitwy przez dowódców oddziałów wchodzących w skład armii, skłonienie żołnierzy do modlitwy i wpojenie im ducha zwycięstwa. Podobno w czasie bitwy przebywał w małym kościółku na wzgórzu Kahlenberg, pogrążony w głębokiej modlitwie. – W pełni wypełniał powierzoną mu jako kapucynowi misję apostolską na drogach Europy. Głosił wiarę i wzywał do pokuty, energicznie nawołując zbiegające się zewsząd tłumy do nawrócenia i odnowienia chrześcijańskich praktyk… – mówił kard. Saraiva Martins, prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, w wywiadzie opublikowanym jeszcze przed beatyfikacją Marka z Aviano. Wiadomo, że tym, co wpływało na słuchaczy jego kazań, były niezwykłe wydarzenia, jakie zdarzały się po udzielonym przez niego błogosławieństwie. Urodził się 17 listopada 1631 r. w Aviano, w Republice Weneckiej jako Carlo Domenico Cristofori, w rodzinie bogatych mieszczan. Uczył się m.in. w kolegium jezuickim w Gorycji. Ogarnięty zapałem obrony wiary postanowił wziąć udział w walce z wrogami chrześcijaństwa, ale wycieńczony trudami podróży dotarł tylko do klasztoru kapucynów w Capodistrii. Przełożony poradził mu, by wrócił do rodziców. Jednak ten przypadkowy pobyt w klasztorze okazał się przełomowy w jego życiu. Postanowił zostać kapucynem. We wrześniu 1648 r. wstąpił do nowicjatu. Rok później, składając śluby zakonne, przybrał imię Marek z Aviano. Skończył studia teologiczne i w 1655 r. został wyświęcony na kapłana. 17 lat spędził niemalże wyłącznie na modlitwie, w pokorze i ukryciu. Później głosił kazania w całej Italii, przede wszystkim w okresie Wielkiego Postu i Adwentu.