Te dwa triumfy chrześcijaństwa to dwukrotna ewangelizacja miasta zupełnie od podstaw. Pierwsza nastąpiła u schyłku starożytności, druga – u progu czasów nowożytnych. Katedra pod wezwaniem Wcielenia Pańskiego w Granadzie jest imponującym pomnikiem tych triumfów. To druga pod względem wielkości katedra w Hiszpanii.

Przeszłość

Rok 304. W Cesarstwie Rzymskim trwają prześladowania chrześcijan zainicjowane przez cesarza Dioklecjana. Tymczasem w Elvira pod Granadą zbiera się synod prowincjalny, na którym obraduje 80 biskupów. – To oznacza, że Granada była już wtedy do głębi schrystianizowana – twierdzi jej metropolita, abp Francisco Javier Martínez. Pogańska Granada stała się więc chrześcijańska w czasach, gdy wyznawanie wiary często oznaczało męczeństwo. Rok 1492. Granada, zdobyta przez muzułmanów w VIII wieku, poddaje się chrześcijanom jako ostatnie arabskie miasto w Europie. Nie było w nim wówczas ani jednego kościoła. – Zwykle się mówi, że islam był w Hiszpanii tolerancyjny. To jednak tylko poprawność polityczna niemająca nic wspólnego z prawdą. Fakty są takie, że chrześcijaństwo zostało z Granady kompletnie wykorzenione – tłumaczy ks. Antonio Muñoz Osorio, kanonik kapituły katedralnej. W ciągu kilkudziesięciu lat po odzyskaniu Granady zbudowano w niej kilkanaście kościołów, powstała sieć parafii. Miasto stało się na powrót chrześcijańskie. Akt kapitulacji arabski król Granady, Boabdil, podpisał 2 stycznia 1492 roku, ale zwycięscy władcy chrześcijańscy, Izabela Kastylijska i Ferdynand Aragoński, czekali z uroczystym wjazdem do miasta do 6 stycznia. Chcieli, by stało się to dokładnie w uroczystość Objawienia Pańskiego.