Dawno, dawno temu, gdy gitarzysta Acid Drinkers Robert „Litza” Friedrich budził się zlany zimnym potem, bo przyśniło mu się, że jest liderem dziecięcego zespołu i drze się do mikrofonu „A gu gu”, a biegający z akustycznym pudłem po Wałach Chrobrego Robert Drężek miał piękny sen, że gra przed Slayerem i Metallicą (sen spełnił się w tym roku!), w parafii dominikanów w Szczecinie zebrała się grupka zapaleńców. Lubili śpiewać, śmiać się i gadać do bladego świtu. Słuchali kazań zakonnika w białym habicie. Gdy o. Andrzej Bujnowski rzucił: „A może pojedziemy na spotkanie muzyków chrześcijan?”, zgodzili się. Spakowali manatki i ruszyli na Spisz. I wtedy się zaczęło…

Night train

Połączył ich pociąg. Do Ludźmierza. I do muzyki. – Czekała nas podróż przez całą Polskę, mieliśmy sporo czasu. Wykorzystaliśmy go na naukę pieśni liturgicznych śpiewanych później na Mszach św. w Ludźmierzu. Nic nie łączy ludzi tak jak śpiew, a zwłaszcza religijny. Tworzą się między nimi od razu więzi oparte na Chrystusie, a więc najgłębsze z możliwych – wspomina o. Bujnowski. – Grupa, która nie do końca wiedziała, czego można się po tych rekolekcjach spodziewać, w kontakcie z charyzmatykami i animatorami rodzącej się sceny chrześcijańskiej w kraju przeżyła mocny duchowy wstrząs, którego skutki trwają do dziś. Nikt oprócz Ducha Świętego nie przypuszczał, jak wiele zmian przyniesie ta nocna podróż i spotkanie w małej wiosce koło Nowego Targu. Bardzo szybko z młodymi muzykami zaprzyjaźnili się Mietek Szcześniak i Marcin Pospieszalski – przyszły aranżer, kompozytor i producent płyt. Długie godziny spędzone wspólnie w kościele i na scenie zaowocowały serdeczną przyjaźnią i zażyłością. Był rok 1994. Na listach przebojów rządził „Sen” Edyty Bartosiewicz i „To nie ja” Edyty Górniak. Po spotkaniu w Ludźmierzu ekipa ze Szczecina zamknęła się w studio. I wydała kasetę. Popularność, jaką zdobył materiał, zdumiała wszystkich. Kaseta „Hej, Jezu!” stała się prawdziwym hitem wydawniczym, a piosenki śpiewane przez chór weszły na stałe do kanonu pieśni wielbienia śpiewanych w grupach modlitewnych między Odrą a Bugiem. Tę wznawianą już kilka razy płytę sprzedano w ponad 50-tysięcznym nakładzie (!), a jej pirackie kopie pojawiły się nawet na śp. Stadionie Dziesięciolecia w Warszawie. Co ciekawe, materiał trafił pod strzechy bez jakiejkolwiek promocji ze strony rodzimych mass mediów. Nikt do tej pory nie zajmował się promocją muzyki granej przez chrześcijan.