Po tym, jak na jaw wyszły przypadki seksualnych nadużyć wobec dzieci przez księży, Kościół przeszyła paląca rana. To był cios. Wielu księży przyznało się do haniebnych czynów, papież przepraszał i cierpiał z ofiarami, świadomy, że wyrządzonych krzywd nie da się odwrócić. Niedawno w Watykanie ofiary spotkały się na specjalnym zjeździe, mówiły o swoim bólu. Media, które śledziły wszystkie te wydarzenia, wydały wyrok: Kościół to organizacja pedofili w sutannach. Szastano liczbami. Dziś wiadomo, że były na wyrost. Przykładowo z blisko 4400 księży oskarżonych o molestowanie nieletnich w USA, 4300 oczyszczono z zarzutów! W Irlandii tzw. Raport Ryana z 2009 r. podał, że w latach 1930–1980 kapłani dopuścili się gwałtu na 2,5 tys. ofiar. Ta liczba przedostała się do mediów. Potem sporządzono korektę. Ofiar było nieco ponad 200.

Wobec tak straszliwej krzywdy niby nie ma znaczenia, ilu księży fałszywie oskarżono o grzech pedofilii. Nawet gdyby dopuścił się go jeden ksiądz na jednej ofierze, to jest to o jednego za dużo. Ale co, jeśli okazuje się, że siedzący za kratkami kapłan zostaje całkowicie oczyszczony z zarzutów? Co, jeśli fałszywie oskarżonych o pedofilię księży są tysiące? W Irlandii, na Malcie, we Włoszech. Kolejne prokuratury przyznały się do błędów. Rzekomi świadkowie okazują się podstawieni, przekupieni lub zmanipulowani. Nie umniejsza to winy tych, którzy dopuścili się przestępstwa, ale rażący jest brak konsekwencji (celowy?), ujawniający się w tym, że milczy się o fałszywie posądzonych i niesłusznie skazanych.