Jacek Dziedzina: Życie wywraca się do góry nogami, a ktoś, klepiąc nas po ramieniu, mówi: „Nic się nie martw, wszystko będzie dobrze”. Nie drażni to Pana?
Jacek Kurek: – W bezradności wobec cierpienia wykonujemy, najczęściej zresztą w dobrej woli, najrozmaitsze gesty, które są trochę jak zaklinanie rzeczywistości: czuję, że coś powinienem powiedzieć, ale nie bardzo wiem co. Ja staram się unikać takich gestów. Oduczyłem się mówienia, że będzie dobrze.

A co Pan mówi?
– Byłem raz na pogrzebie ojca swojej byłej uczennicy. Stałem daleko od tłumu, nawet nie byłem pewny, czy ona mnie widzi. W pewnym momencie dziewczyna otwarła ten tłum ramionami, podbiegła do mnie i rzuciła mi się na szyję. I to było wszystko.