Następnie odmówił z obecnymi tam wiernymi i pielgrzymami modlitwę maryjną, udzielił wszystkim błogosławieństwa apostolskiego, a następnie pozdrowił ich w 6 językach, m.in. po polsku oraz wyraził solidarność z mieszkańcami Madagaskaru, dotkniętymi poważnymi klęskami żywiołowymi. Oto polski tekst rozważań papieskich:

Drodzy bracia i siostry!

Ewangelia tej trzeciej Niedzieli Wielkiego Postu przedstawia – w redakcji św. Jana – sławne wydarzenie, gdy Jezus wypędza ze świątyni jerozolimskiej sprzedawców zwierząt i wymieniających monety (por. J 2, 13-25). Zdarzenie to, przytoczone przez wszystkich Ewangelistów, działo się tuż przed świętem Paschy i zrobiło wielkie wrażenie zarówno na tłumie, jak i na uczniach. Jak powinniśmy rozumieć ten gest Jezusa? Przede wszystkim należy zauważyć, że nie spowodowało ono żadnej reakcji strażników porządku publicznego, ponieważ postrzegano je jako typowe działanie prorockie: prorocy bowiem, w imię Boga, często piętnowali nadużycia i czynili to nieraz za pomocą zachowań symbolicznych. Problemem była raczej ich władza. Dlatego właśnie Żydzi spytali Jezusa: „Jakim znakiem wykażesz się wobec nas, skoro takie rzeczy czynisz?” (J 2, 18), pokaż, że działasz rzeczywiście w imieniu Boga.

Wypędzenie przekupniów ze świątyni było również odczytane w sensie polityczno-rewolucyjnym, umieszczając Jezusa wśród ruchu zelotów. To właśnie oni byli rzeczywiście „gorliwymi” w trosce o prawo Boże i gotowi do użycia przemocy, aby było ono przestrzegane. W czasach Jezusa spodziewali się Mesjasza, który wyzwoli Izraela spod panowania rzymskiego. Ale Jezus zawiódł te oczekiwania, tak że niektórzy uczniowie Go opuścili, a Judasz Iskariota nawet Go zdradził. W rzeczywistości nie można interpretować Jezusa jako człowieka posługującego się przemocą: przemoc jest sprzeczna z Królestwem Bożym, jest narzędziem Antychrysta. Przemoc nigdy nie służą ludzkości, ale ją odczłowiecza.

Posłuchajmy zatem słów, jakie Jezus wypowiada, czyniąc ten gest: „Weźcie to stąd, a nie róbcie z domu mego Ojca targowiska!”. I uczniowie przypomnieli sobie wówczas, że w Psalmie napisano: „Gorliwość o dom Twój mnie pożera” (69, 10). Psalm ten jest wołaniem o pomoc w sytuacji skrajnego zagrożenia ze względu na nienawiść wrogów: sytuacja, którą Jezus będzie przeżywał w swojej męce. Gorliwość o Ojca i o Jego dom doprowadzą Go aż do krzyża: Jego gorliwość jest gorliwością miłości, która osobiście płaci, a nie taką, która chciałaby służyć Bogu drogą przemocy. Albowiem „znakiem”, jaki Jezus da jako dowód swojej władzy, będzie właśnie Jego śmierć i zmartwychwstanie. „Zburzcie tę świątynię – powiedział – a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo”. A święty Jan dodaje: „On zaś mówił o świątyni swego ciała” (J 2, 20-21). Wraz z Paschą Jezusa rozpoczyna się nowy kult, kult miłości i nowej świątyni, którą jest On sam – zmartwychwstały Chrystus, dzięki któremu każdy wierzący może wielbić Boga Ojca „w Duchu i prawdzie” (J 4, 23).

Drodzy przyjaciele, Duch Święty zaczął budować tę nową świątynię w łonie Maryi Panny. Za Jej wstawiennictwem módlmy się, aby każdy chrześcijanin stawał się żywym kamieniem tej budowli duchowej.

Po odmówieniu modlitwy maryjnej i udzieleniu wszystkim błogosławieństwa apostolskiego Ojciec Święty pozdrowił zgromadzonych kolejno po francusku, angielsku, niemiecku, hiszpańsku, portugalsku i polsku. Wcześniej jednak wyraził współczucie ludności Madagaskaru, dotkniętej gwałtownymi klęskami żywiołowymi, które spowodowały ofiary wśród ludzi oraz wielkie straty materialne – zniszczenie domów i upraw. Zapewnił ich o swej modlitwie za nich oraz wezwał społeczność międzynarodową do udzielenia wielkodusznej pomocy temu krajowi.