Cisza!

Książka kard. Roberta Saraha „Moc ciszy” to nie tylko głęboka refleksja o konieczności modlitwy. To także prorockie wezwanie do buntu przeciwko dyktaturze hałasu. Oto chrześcijański raban.

Autor nie tylko krytykuje hałaśliwość naszej cywilizacji, ale wykazuje, że cisza jest piękna. To warunek autentycznego spotkania z drugim człowiekiem i z Bogiem. Przy czym nie jest ona tylko brakiem dźwięków czy słów, ale jest rzeczywistością pozytywną, wypełnioną obecnością. Sam Bóg mieszka w ciszy, aby Go spotkać, trzeba zamilknąć. Cisza to „tlen” konieczny do ludzkiego dojrzewania i sensownego działania, wypoczynku, duchowego rozwoju. Także „miłość rodzi się z milczenia. Pochodzi z serca milczącego, umiejącego słuchać, słyszeć i przyjmować” (20). Powraca obraz ewangelicznych sióstr – Marii i Marty. Zapracowana, zagoniona, znerwicowana, przeciążona obowiązkami Marta żyjąca w każdym z nas potrzebuje wyciszonej, słuchającej Marii, która obrała najlepszą cząstkę.

Zbyt ubodzy bez Boga

Drugi rozdział książki poświęcony jest tajemnicy milczenia samego Boga. Bywa, że człowiek oskarża Boga właśnie o to, że On milczy, zamiast wyraźniej interweniować. Tymczasem Bóg mówi swoim milczeniem, wielokrotnie podkreśla kard Sarah. Ale bez osobistego wyciszenia nie sposób się o tym przekonać.

Temat milczenia Boga w obliczu zła jest na tyle ważny i aktualny, że poświęcony mu jest osobny rozdział. Być może najciekawszy. Wobec zła, niesprawiedliwości bardziej właściwą reakcją wydaje się bunt lub działanie niż milczenie. Kard. Sarah twierdzi jednak, że chrześcijańską odpowiedzią na zło jest najpierw i przede wszystkim modlitwa: „W walkę z niesprawiedliwością musimy włączyć Boga” (292). Hierarcha przypomina, że choć misja społeczna Kościoła jest sprawą wielkiej wagi, to jednak „pierwszą i podstawową rolą Kościoła pozostaje dzisiaj zbawienie dusz” (304). Kardynał przestrzega przed powtórzeniem błędu księży, zakonników i zakonnic, którzy w latach posoborowej gorączki porzucali modlitwę, aby – jak mówili – zanurzyć się w kwestii socjalnej. Autor przywołuje w tym kontekście słowa św. Matki Teresy, która pewnemu młodemu kapłanowi (dziś kardynałowi) radziła: „Czytaj uważnie Ewangelię, a zobaczysz, że Jezus dla modlitwy poświęcał nawet miłosierdzie. A wiesz dlaczego? Aby nas nauczyć, że bez Boga jesteśmy zbyt ubodzy, żeby pomagać ubogim”.

Pojawia się także temat sakralności ciszy. Dziś pojęcie sacrum zostało zagubione, zwłaszcza na Zachodzie. Posoborowi teolodzy nauczali, jakoby podział na sacrum i profanum został złamany przez Chrystusa. „Zdaniem innych Bóg stał się nam tak bardzo bliski, że kategoria sacrum stała się jakoby przestarzała. Niektórzy więc w Kościele nie zawsze potrafią oderwać się od duszpasterstwa całkowicie horyzontalnego, skoncentrowanego na sferze społecznej i na polityce” (223). Kard. Sarah krytykuje te postawy, widzi w nich naiwność lub pychę. Zwraca też uwagę, że Afrykanie mają inną mentalność. Oni wciąż zachowują silne poczucie sacrum. Właściwą reakcją człowieka na Bożą obecność jest to, że brakuje mu słów. Dlatego milknie w poczuciu szacunku dla tajemnicy. Taka cisza staje się silentium sacrum, świętą ciszą wypełnioną adoracją, ufną bojaźnią, oddaniem się do dyspozycji Boga. Autentyczny kult Boga ma swój początek w takiej właśnie ciszy. Prefekt Kongregacji ds. Kultu Bożego wiele uwagi poświęca konieczności ciszy w liturgii. Jest świadomy, że nie da się tego osiągnąć przez sam nakaz. Konieczne jest jednak odzyskanie poczucia sacrum. Temu ma także służyć postulat powtarzany już wielokrotnie przez niego – powrót do celebrowania ad orientem lub przynajmniej ustawienia krzyża na ołtarzu.

Książkę zamyka rozmowa, do której włącza się generał kartuzów. To doskonała kropka nad i. Refleksje ojca generała współgrają z myślami kardynała, ale wnoszą wiele nowego, może dlatego, że są słowami płynącymi z „wielkiej ciszy” kartuzji. Kard. Sarah na zakończenie apeluje: „Pora podnieść bunt przeciwko dyktaturze hałasu, która usiłuje zniszczyć nasze serca i umysły. Hałaśliwe społeczeństwo jest smutną dekoracją z kartonu, światem bez konsystencji, niedojrzałą ucieczką. Hałaśliwy Kościół staje się próżny, niewierny i niebezpieczny”.

«« | « | 1 | 2 | » | »»

aktualna ocena |   |
głosujących |   |
Pobieranie.. Ocena | bardzo słabe | słabe | średnie | dobre | super |

Wiara_wesprzyj_750x300_2019.jpg

Archiwum informacji

niedz. pon. wt. śr. czw. pt. sob.
25 26 27 28 29 1 2
3 4 5 6 7 8 9
10 11 12 13 14 15 16
17 18 19 20 21 22 23
24 25 26 27 28 29 30
31 1 2 3 4 5 6