Powołania duchowne w Diecezji Katowickiej

Boże wezwanie

Powołanie jest darem Boga, który wyznacza każdemu człowiekowi konkretną drogę życiową, by mógł się zbawić i osiągnąć swoją doskonałość na miarę pełnego wzrostu dojrzałości Chrystusowej, wyznaczając mu równocześnie konkretne zada­nia do wypełniania, aby cały Lud Boży, korzystając z różnorodnych posług i charyzmatów udzielonych przez Ducha Św. dla dobra Kościoła rósł ku Temu, który jest Głową - ku Chrystusowi.

Wszyscy ludzie powołani są do doskonałości chrześcijańskiej. Każdy człowiek powinien to powołanie realizować na swój sposób, zależnie od rodzaju życia oraz za­dań, które zostały mu wyznaczone. Ich wypełnianie, które w Kościele przybiera różne formy posługiwania, do tej doskonałości prowadzi. Wśród posług które Duch Św. wznieca w Ludzie Bożym, zasadnicze znaczenie mają różne formy życia w szczególny sposób poświęconego Bogu jak kapłaństwo, życie zakonne, instytuty świeckie.

Każdy człowiek ma obowiązek szukania swojego powołania. Bóg bowiem oz­najmia swoją wolę nie tylko przez wewnętrzne działanie na rozum, wolę i na uczucie człowieka, ale także przez różne zewnętrzne okoliczności i wydarzenia, które objawiają Boże wezwanie. Toteż szczególnie w wieku dziecięcym i młodzieńczym każdy powi­nien z otwartym sercem wsłuchiwać się w te głosy, które przekazują Boże powołanie: głos sumienia, głos Kościoła, głos rodziców, głos całego Ludu Bożego.

Boże wezwanie, które skierowane jest bezpośrednio do poszczególnych chrześ­cijan realizuje się w Kościele. Bóg wzywa także przez Kościół, który ma do spełnienia posłannictwo zbawcze. Do Biskupa wzgl. przełożonych zakonnych należy rozeznać prawdziwe powołanie, zatwierdzić je i dać mu odpowiednie warunki rozwoju. Wszystkim zaś członkom Kościoła powinna leżeć na sercu troska o to, by zostały speł­nione te posługi i funkcje, które zapewniają Ludowi Bożemu osiągnięcie celu. Wezwanie Boże jest często głosem ludzi potrzebujących, ubogich, tych których zbawienie jest zagrożone. Oni to wołają o pomoc i ratunek. Każdy człowiek wsłuchu­jący się w te wołania, powinien sobie postawić pytanie, czy nie są one skierowane bez­pośrednio do niego.

Źródła powołań duchownych

Przyjmując Chrystusowy nakaz: „Proście Pana żniwa, aby posłał robot­ników na żniwo swoje” wiemy, że modlitwa jest podstawowym wyrazem troski o powołania duchowne. Przez modlitwę należy rozumieć nie tylko modły zano­szone do Boga w intencji powołań, ale całokształt życia chrześcijańskiego, który jest w słowach i czynach wyrazem wiary, miłości Boga i bliźniego, oraz nadziei życia wieczne- go. Powołanie duchowne rozwija się w atmosferze modlitwy i pogłębionego życia reli­gijnego, jaka panuje w rodzinach, w parafiach, w każdej innej wspólnocie.

Łaska chrztu św. jest źródłem życia oraz konkretnych zadań dla poszczególnych członków Kościoła jak i dla całego Kościoła, który jest Ciałem Chrystusa. Prawidłowy rozwój tej łaski w poszczególnych członkach zapewnia całemu Kościołowi wszystkie funkcje żywego organizmu potrzebne dla jego istnienia i spełniania zbawczego działa­nia. Z tej zasady wypływa praktyczne zastosowanie: jeżeli powołanie w Kościele zwią­zane jest z rozwojem łaski chrztu św., to praca duszpasterska w zakresie powołań za­leży w sposób istotny od osiągnięć duszpasterstwa ogólnego, które troszczy się o ro­zwój i pogłębienie całego życia chrześcijańskiego.

Duszpasterstwo w zakresie powołań powinno z realizmem podchodzić do obec­nej sytuacji naszego społeczeństwa, wykorzystując wszystkie pozytywne wartości na­szych czasów, szczególnie u młodzieży. Młodzież nasza odznacza się wielką szczerością, chętnym poszukiwaniem prawdy, gotowością podjęcia trudnych zadań, wrażliwością na potrzeby drugiego człowieka, szczególnie ludzi ubogich i uciskanych /np. trzeci świat/. Wprawdzie nie brak u tej młodzieży wad, które sprawiają, że trudniej jest usłyszeć głos powołania Bożego, nie brak też przeszkód ze strony dzisiej­szego wychowania, które zbyt wyłącznie nastawia na wartości doczesne. Mimo to mło­dzież ta pragnie się poświęcić dla wyższych ideałów i chce służyć Bogu. Te pragnienia są potwierdzeniem nadziei, że znajdą się zawsze ludzie, młodzi i starsi wiekiem, któ­rym Kościół będzie mógł udzielać święceń kapłańskich, albo poświęcą się Bogu w życiu zakonnym lub instytutach świeckich.

„Tylko Kościół nastawiony misyjnie zasługuje na nowe powołania''. Młod­zieży naszej trzeba uświadomić potrzeby współczesnego świata i przygotować ją do pracy apostolskiej. Potrzeby świata są wezwaniem rzuconym Kościołowi, a czynny udział w działalności apostolskiej Kościoła jest uprzywilejowaną płaszczyzn?, na której rodzą się powołania do życia w szczególny sposób poświęconego Bogu.

Diecezja Katowicka cieszy się licznymi powołaniami, aczkolwiek potrzeby duszpasterskie wymagają ich jeszcze więcej. Wzrost powołań na przestrzeni ostatnich lat zawdzięcza łasce Bożej oraz długofalowej pracy, która obejmowała dzieci wczesno- komunijne, ministrantów, młodzież szkolną, młodzież przedmaturalną. Obecnie pow­stają grupy lektorów oraz parafialne zespoły służby liturgicznej. Nie bez znaczenia są grupy oazowe lub inne grupy nieformalne, które pragną życia w pełni zaangażowanego dla Kościoła oraz żywego udziału w jego liturgii.

Odpowiedzialni za powołanie

Biskup, na którym ciąży odpowiedzialność za wszelkie powołania duchowne w diecezji, dzieli tę odpowiedzialność z wszystkimi członkami Kościoła diecezjalnego, a zwłaszcza z kapłanami i osobami poświęconymi Bogu. Przykładem prawdziwej wiary, całkowitego poświęcenia i gorliwości, powinni oni pociągać do Boga i służby Kościołowi młodych, tak bardzo wrażliwych na wzory au­tentycznej służby. Niech mają też odwagę mówić o pięknie i radościach swojego powo­łania i stawiać młodym odpowiednie pytania, gdy wyczuwają, że taka istnieje potrzeba

Rodzina katolicka jest jakby pierwszym seminarium, w którym budzą się powo­łania do życia w szczególny sposób poświęconego Bogu. W trosce o powołania du­chowne w Kościele, duszpasterze winni uświadomić rodzicom sprawy powołania m.in. znaki powołania, współpraca z łaskę itp./ oraz ich współodpowiedzialność za każde wezwanie Boże. Rodzice zaś niech troszczę się o stworzenie klimatu prawdziwie religijnego i ewangelicznego, który sprawia, że rodzina staje się uprzywilejowanym środowiskiem dla powołań duchownych. Podobnym środowiskiem, w którym rodzą się powołania powinna być każda pa­rafia. Jest wskazane, aby parafie, które nie dały żadnych powołań albo bardzo mało, dbały w szczególny sposób o stworzenie właściwego klimatu wiar}' i zaangażowania apostolskiego. Duszpasterze tych parafii winni troszczyć się o to, by rozbudzić świa­domość parafian w tej dziedzinie.

W Kościele wszyscy odpowiedzialni za wychowanie zobowiązani są do budzenia i formowania wszelkich powołań. Zwracając się do dzieci i młodzieży, powinni im przedstawiać wszelkie formy i możliwości poświęcenia życia w specjalny sposób Bogu, w służbie kapłańskiej, w praktykowaniu rad ewangelicznych w zakonach czynnych lub kontemplacyjnych, w instytutach świeckich, lub innych formach, które może ukazać Duch Święty. Młody człowiek ma wybrać. Trzeba mu w tym wyborze pomóc z wielkim szacunkiem dla wezwania Bożego i dla wolności człowieka.

Wydział Duszpasterski, w którego skład wchodzi Diecezjalne Dzieło i Ośrodek Powołań Duchownych, organizuje duszpasterstwo w zakresie powołań. Szczególną troską otacza te powołania, które są przeznaczone dla pracy duszpasterskiej w Diecezji Katowickiej, a więc powołania kapłańskie i powołania do zgromadzeń żeńskich, które w całokształcie duszpasterstwa diecezjalnego są cenną i nieodzowną pomocą. Troszczy się również o powołania do życia kontemplacyjnego, które w diecezji ma za mało ośrodków oraz o powołania misyjne dla potrzeb Kościoła Powszechnego.