Bóg prosi, żeby prosić

Siostra Gabriela po kolejnej chemii leżała jak placek. Kiedy się trochę pozbierała, pomyślała tęsknie: „Tak bym zjadła trochę owoców”. – To nie była modlitwa, tylko takie westchnienie. Nie chciałam siostrom zawracać głowy swoimi zachciankami, więc nikomu o tym nie powiedziałam. Ale już po chwili przyniosły mi torbę z… owocami – śmieje się. W siatce była też książka, którą zakonnica wcześniej pożyczyła jednej pani, domyśliła się więc, że to od niej. Zadzwoniła i pyta, skąd jej przyszło do głowy, żeby kupić te owoce. Ona na to, że od rana chodziło jej po głowie: „Kup owoce siostrze Gabrieli, kup owoce siostrze Gabrieli”. I tak w kółko. Około południa postanowiła podrzucić do klasztoru przeczytaną książkę. Gdy wyszła z domu, powróciła myśl z rana, jeszcze bardziej natarczywa: „Kup owoce siostrze Gabrieli”. No to weszła po drodze do sklepu, kupiła i zaniosła. Gdy zostawiała pakunek na furcie, siostra Gabriela pomyślała o owocach… – Byłam zdumiona, że Bóg tak wyprzedzająco o mnie się troszczy. Przecież On organizował mi te owoce, zanim o nich pomyślałam! – dziwi się zakonnica.