Pogoda dla biedaków

Mijamy Ostrowiec Świętokrzyski. W Opatowie skręcamy w boczną wyboistą drogę. Po chwili znika regularna zabudowa i wydaje się, że cywilizacja również. Aż po horyzont łagodne wzniesienia pokryte śniegiem. Gdzieniegdzie drzewa. W krzakach figurka Matki Bożej, a tuż za nią skręcamy w jeszcze mizerniejszą dróżkę, wiodącą do kilku zabudowań. Jednak ktoś tu mieszka… Na podwórzu przed domem wspólnoty panuje ruch. Ktoś ciągle przechodzi, rzadko z pustymi rękami, zatrzymuje się, rozmawia z innymi, ale nie są to ploteczki sąsiadek, tylko część pracy, a tej jest dużo. Choćby przy zwierzętach. Krzysiek, którego poznałem w czasie obiadu, prowadzi nas do królików. – Mamy tu trzy rasy: białe polskie popielniańskie, mieszańce i jednego nowozelandczyka.

To typowa mięsna rasa. Nazywa się Misiek, ma gęste futro i waży ok. 10 kg – mówi ze znawstwem. Idziemy obejrzeć kury zielononóżki. – To rzadka rasa. Jajka tych kur mają małą zawartość cholesterolu – opowiada Krzysiek. Ma 21 lat. W Zochcinie jest już drugi rok. Podobnie jak jego dwóm kolegom ze wspólnoty, życie nie ułożyło mu się najlepiej. Rodzice rozwiedzeni, ojciec alkoholik, a on, chcąc zwrócić na siebie uwagę, zaczął brać narkotyki. Trafił tu, bo postanowił zerwać z nałogiem. Został naszym przewodnikiem po okolicy. Chcemy pojechać do położonych kilkanaście kilometrów stąd Jankowic.

Nie święci garnki lepią
Wchodzimy do tutejszej stolarni. Uderza zapach lakieru i świeżo ciętego drewna. Piła tarczowa robi mnóstwo hałasu, gdy Tomasz Lenart przepuszcza przez nią kilkumetrowej długości deskę. – Cementownia w Ożarowie i huta w Ostrowcu to chyba jedyne większe zakłady, które mogą dać pracę. Pozostałe, mniejsze, zatrudniają jedną, dwie osoby, i tyle…

W tej stolarni mamy 5 pracowników – opowiada Radosław Flisek, szef stolarni, jednego z kilku przedsięwzięć siostry Małgorzaty Chmielewskiej, przełożonej polskiej prowincji wspólnoty „Chleb życia”, która mieszka z ubogimi w Zochcinie. – Siostra stawiała kaplicę dla wspólnoty, szukała stolarza i znalazła mnie. Wcześniej miałem nawet własny warsztat, ale trochę nie szedł interes. Gdyby nie ten zakład, nic by mnie nie trzymało w Jankowicach. Tu poznałem żonę i mamy już dziecko – mówi Flisek.

Jest zdecydowanym, młodym, energicznym mężczyzną, lubi pracę w drewnie, podobnie jak jego współpracownik Rafał Majkut. On również ma rodzinę. Pół roku pracował w Anglii, ale wrócił. – Pieniądze to nie wszystko – mówi. Pytam o największe marzenie. – Własna stolarnia – odpowiada z błyskiem w oczach.

Powoli przedzieramy się do wyjścia. W niewielkim pomieszczeniu stłoczone maszyny, na środku czeka na wykończenie psia buda, okno, drewniane futryny. Gotowa do odbioru stoi skrzynia posagowa. Ktoś zamówił taki prezent ślubny w stylu retro. Za chwilę skrzynię wypełnią stylizowane tkaniny, bo kilkanaście metrów od stolarni znajduje się szwalnia. Również działa w ramach wspólnoty. Daje pracę ośmiu kobietom. Przy turkocie maszyn do szycia Lidia Śledź pokazuje, co włoży do skrzyni. – To będą obrusy, serwetki, bielizna pościelowa, szlafroczek koronkowy z falbankami, koszula nocna, też z koronkami, i czepek. Dla panów również koszula, a do niej szlafmyca. Pani Lidia ma dwoje dzieci. Mąż również pracuje. To zwiększa szanse, by ich potomstwo mogło dalej się uczyć. W tym regionie nie każde dziecko ma to szczęście.