Grzech jest zawsze grzechem, jak by na to nie patrzeć. I to nie jest przekroczenie prawa, tylko ranienie Ciała Kościoła, ranienie Boga samego. Tylko czy my naprawdę w to wierzymy?

Pisze Redaktor: "Tymczasem – mam takie wrażenie, ale oczywiście mogę się mylić – bardziej niż Bożym słowem wielu wierzących kieruję się w swoim życiu do bólu konsekwentną ostrożnością, by nie popełnić grzechu ciężkiego. Do bólu, bo bojąc się grzechu ciężkiego nie mają nic przeciwko grzechowi lekkiemu. Więcej, uważają go czasem za dobry środek dla osiągnięcia swoich celów. Byle tylko nie przekroczyć tej granicy dzielącej grzech powszedni od śmiertelnego, a wszystko jest OK. " - koniec cytatu. Przyznam, że nie potrafię się z tym zgodzić. W moim odczuciu katolicy z grubsza dzielą się na dwie grupy różniące się świadomością. Grupa pierwsza niezbyt rozróżnia między grzechem ciężkim a lekkim, do spowiedzi idzie na Boże Narodzenie i Wielkanoc, a spowiada się na zasadzie "nikogo nie zabiłem, nikogo nie okradłem, do kościoła nie chodzę bo wolę pomodlić się w lesie". Grupa druga to katolicy szczerze starający się żyć po Bożemu. Po prostu. Są to ludzie unikający grzechu ciężkiego (co jest oczywiste). I w tej drugiej grupie nie znam osobiście osób, które ochoczo pozwalają sobie na grzechy lekkie, na zasadzie "lekko to mogę pogrzeszyć, ale ciężko to już nie". Naprawdę nie znam takich ludzi. Zatem można powiedzieć, że ta druga grupa stara się kierować Słowem Bożym na codzień (co oczywiście nie zawsze jest łatwe, ale gdyby było, po cóż byłby sakrament pokuty).

Proszę przczytać homilię ks. abp Gądeckiego z 11.11.2017 r. i odpowiedzieć czy to homilia, wykład, czy przemówienie polityka ? Wskazania na temat dobrej homilii dla kogo ?