My dzieci urodzone w czasie II Wojny Światowej mamy dość skomplikowane życie. Nie mogę odwoływać się do wspomnień o Babciach, bo umarły przed moim urodzeniem, a Dziadkowie odeszli gdy byłem małym chłopcem. Tak więc moja Mama nie znała swojej matki, która bardzo wcześnie ja osierociła. Po niespełna czterech latach wojennego, choć szczęśliwego małżeństwa Mama została z dwojgiem maleńkich dzieci, ja miałem 8 miesięcy, starszy brat niespełna dwa lata ponieważ Ojciec mój został zamordowany w obozie niemieckim KL Lublin (Majdanek). Jak ta młoda 24 letnia kobieta dała sobie radę i jak to zniosła trudno mi pojąć. Wiem, że gdy nastąpiły bombardowania pod koniec wojny na Lubelszczyźnie Mama kładła nas w nocy razem ze sobą do spania, aby na wypadek upadku bomby na nasz dom nikt nie został bez opieki. Najpierw jej dobytek w większości został spalony, a to co zostało zrabowali bandyci, a Mama cudem uniknęła śmierci gdy do nie strzelali. Po wojnie Mama otrzymała list od pracownika naukowego z Sopotu, że była związana z moim Ojcem w AK i że pomimo tortur Ojciec nikogo nie wydał z partyzantów. Mama była nauczycielką, mój brat i ja zostaliśmy pracownikami naukowymi brat w Warszawie ja w Toruniu. Naszym największym skarbem w życiu była świadomość uczciwości Rodziców, ich odwaga i niezłomność w pokonywaniu trudności. Warto dodać, że z powodu przynależności Ojca do Armii Krajowej byliśmy pozbawieni renty i władza patrzyła na nas jak na dzieci "bandyty". Gdyby mój Ojciec przeżył wojnę byłby natychmiast aresztowany przez "wyzwolone" Państwo. Cieszę się, że moi Rodzice w depozycie zostawili mi uczciwość z której mogę być dumny.