Irytuje mnie obwinianie całego świata za kryzys małżeństwa. A przecież już 50 lat temu tak pisał o tym bp K. Wojtyła:
„Małżeństwo jest instytucją szanowaną, nawet jakoś w teorii gloryfikowaną – «w teorii», gdyż to uznanie i gloryfikacja dotyczy raczej samej Bożej idei małżeństwa (...). Gdy natomiast od idei wypada przejść do rzeczywistości, wówczas obraz nam się przyćmiewa. (...) Tkwi w nas prawdopodobnie jakieś uprzedzenie pod adresem spraw
ciała, jakiś ślad manicheizmu, tak że nie bardzo umiemy sobie wyobrazić realizację
doskonałości (duchowej i nadprzyrodzonej) w stanie, w którym sprawy cielesne są tak
ważnym, tak istotnym współczynnikiem wspólnego życia dwojga ludzi. Podręczniki
traktujące o doskonałości chrześcijańskiej milczą na ten temat, a w ogóle podają metody
doskonalenia się w zastosowaniu do tych warunków, jakie istnieją w «stanie doskonałości».
Jak ma wyglądać doskonałość chrześcijańska w realizacji (…) małżonków stanowiących
«dwoje w jednym ciele»? Wychodzi więc na to, że wiążemy świętość z Bożą ideą
małżeństwa, natomiast od małżonków ani jej nie wymagamy, ani też nie próbujemy w tym
kierunku pracować. Sugestia, iż małżeństwo raczej trzeba traktować «od strony grzechu», jest tak mocna i tak przytłaczająca, że mało kto myśli, by traktować je «pod kątem doskonałości». Nie mamy do tego przygotowania myślowego, nie mamy też do tego przekonania”.