Posoborowy Kościół usycha i nic nie powstrzyma tego procesu. Na Zachodzie już się to dokonało i kościoły są puste.

Akurat w Polsce to nie kwestia Kościoła posoborowego bo do 1990 też był posoborowy a powołania były. Problemem leży rzeczywiście we współczesnej kulturze, która wyklucza możliwość realizacji swojego życia w zakonie. Młode pokolenie jest znacząco inne od poprzednich. Nasiąknięte antywartościami niesionymi przez popkulturę, nastawione na materialny sukces, który - w przeciwieństwie do czasów PRL - wydaje się być w zasięgu.Tak ukształtowany człowiek nie odpowie pozytywnie na powołanie, bo ono wymaga wyrzeczenia.

a dawniej niby ludzie szli z powolania?
po prostu rodzina wysylala jakas dziewczyne do zakonu ,bo tak bylo latwiej ,nie trzeba sie bylo martwic o posag

Obecnie mamy kryzys powołanych, coraz więcej młodych rodzi się "bez powołania", przynajmniej tak i ja kiedyś myślałem o sobie.
Problem polega na tym, że młody wrażliwy człowiek nasiąknięty papką medialno-kulturową przeżywa wewnętrzną rozterkę, nie może znaleźć szczęścia, powołania i spełnienia.

Więc szuka go wszędzie, byle dalej od Boga.
Niestety jest to spowodowane czasami w jakich żyjemy. Nie może odnaleźć się w społeczeństwie w jakim się narodził. Co więcej, myśl o wstąpieniu na drogę życia konsekrowanego np w przypadku życia zakonnego, jest wręcz abstrakcyjna i absurdalna.

Sam po sobie mogę przyznać, że dzięki dobroci Boga niemożliwe stało się możliwe, wyrwany z bagna wstąpiłem do seminarium duchownego, zaskoczyło to nawet mnie.
Rozwijam się i kroczę szczęśliwy w obecności Bożej Łaski, lecz zranienie jakie zaznałem wcześniej, wciąż boli, wciąż nie widzę nie mogę odnaleźć powołania. Jestem rozdarty, nie wyobrażam sobie życia jako ksiądz, alei nie chce wracać do tej paskudnej rzeczywistości w jakiej się chowałem.

To jest właśnie kryzys powołanych który i ja przeżywam.

Echo wydarzeń jakie rozegrały się w Kazimierzu kilka lat temu wciąż jest obecne w pamięci ludzi. Trudniej teraz zaufać i powierzyć swoje życie prowadzeniu formatorów. Nikt nie chciałby znaleźć się w podobnej sytuacji jaka tam miała miejsce. To jest rana zadana Kościołowi, jeszcze nie zaleczona.

A może niektóre formy życia zakonnego się przeżyły i powinno ono wyglądać nieco inaczej (inaczej wyglądało ono przecież w swoich początkach, inaczej w średniowieczu, jeszcze inaczej w wieku XIX)?
Na pewno fałszem jest twierdzić, że ludzie (w szczególności kobiety) dążą dziś tylko do wygody i przyjemności, a uciekają od wymagań czy ascezy.
Niestety, ale także hierarcha kościelna zachowuje się w taki sposób, jakby sama nie wierzyła, że Kościół istnieje te dwa tysiąclecia i na prawdę ma ludziom coś do zaproponowania.

W przeddzień kolejnego Światowego Dnia Życia Konsekrowanego, pojawia się dosyć dramatyczny w swym tonie apel do młodych kobiet, by nie bały sie wybierać życia zakonnego.

Gołym okiem widać, jak w poszczególnych parafiach ten spadek następuje. Siłą rzeczy rodzi się pytanie, dlaczego tak się dzieje i czy można temu przeciwdziałać ?

Biskupi w swym liście z okazji Dnia Życia Konsekrowanego piszą, że każde powołanie, również to, wyrasta głównie z atmosfery domowego ciepła i rodzinnego wsparcia.
W tym miejscu dotykamy, moim zdaniem, fundamentalnych kwestii i tu należy szukać przyczyn tego stanu rzeczy. Powołanie wyrasta zarówno w atmosferze domu rodzinnego, jak i domu, którym jest Kościół.

No właśnie rodzinny dom. Dziś widać wyraźnie, że ten dom rodzinny przeżywa poważny kryzys, spowodowany kryzysem wiary i wartości. To prawda, że dorastajacą dziewczynę nie można wyręczyć w przeżywaniu własnego powołania, ale pomoc i dobry przykład innych są w tym względzie nieocenione. Trudno jednak o dobry przykład, kiedy mamy do czynienia raczej z czymś odwrotnym, a mianowicie z kryzysem rodziny. kryzysem wartości, kryzysem wiary. Współczesny świat i kultura serwują młodemu człowiekowi wiele pokus, by nie powiedzić, że nieustanny konformizm. czyli więcej mieć, od więcej być. Kiedy moja rodzona siostra wybierała w trudnych czasach walki z komuną drogę życia zakonnego, te relacje były zupełnie odwrócone. Dobry przykład innych spowodował, że z każdym dniem utwierdzała się w swoim właściwym wyborze.

Dziś, młoda dziewczyna, która czuje powołanie, a nie może liczyć na wsparcie najbliższych, szuka potwierdzenia swojej decyzji i wyboru drogi w innym domu, którym jest Kościół. Ale tu znów napotyka na różne przeszkody, także związane z kryzysem Kościoła instytucjonalnego i kryzysem wiary.

W takich warunkach, coraz mniej młodych ludzi znajduje w sobie motywację, by pójść za Chrystusem drogą życia zakonnego. Coraz mniej odpowiada pozytywnie na powołanie wymagajace wyrzeczeń.

Moim zdaniem wszyscy powinniśmy uczynić absolutnie wszystko, by budować zdrowe fundamenty w rodzinie. Mama z tatą muszą wiedzieć, że nic tak nie pociąga, jak własny przykład. Trzeba pamiętać, że pacierza uczymy sami klęcząc przed domowym ołtarzem, a przestrzegania wartości własnym postępowaniem. Córka nie wybierze drogi zakonnej lub studiów teologicznych, bez tych przykładów. Nie ma innej drogi.
pozdrawiam,

Piękny tytuł "Dziewczyny, nie bójcie się zakonów" przyciągnął moją uwagę.
Niestety potem pesymizm zniechęcający do życia zakonnego.
Czekam na artykuł o życiu zakonnym pisany z optymizmem i entuzjazmem.

Moje spostrzeżenia są zupełnie inne. Obecny "kryzys" powołań do zakonów żeńskich nie jest absolutny. Żadnego problemu nie mają stare zakony klauzurowe, np. karmelitanki.
W XIX w. zapanowała moda na zakładanie nowych zgromadzeń żeńskich, zwłaszcza czynnych. U nas rekord pobił bł. Honorat Koźminski i założyl sam osobiście kilkanaście. W całej jednak Europie powstało wówczas setki zgromadzeń żenskich. Gdy zmieniła sie po II wojnie światowej sytuacja społeczno - ekonomiczna i państwa europejskie zaczęły stawać się coraz bardziej opiekuncze, większość z tych zgromadzen straciła monopol na swój charyzmat. Urodził sie poważny problem, w co sie zaangażowac, gdy szpitale, przytułki, przedszkola, ochronki, domy samotnej matki itd. przeszły pod patronat państwowy. Krok po kroku wszystkie te liczne zgromadzenia ujednoliciły się pod względem wykonywanej pracy - wszystkie siostry uczą dzisiaj katechezy, uprawiają ogródek (w skrócie), albo chorują.
To musiało się wreszcie odbić na ilości "powołań".
Po prostu spadło zapotrzebowanie na siostry sanitariuszki, wychowawczynie i kucharki ubogich.
Nie ma to nic wspólnego moim zdaniem ze zmianami mentalnymi wspołczesnych kobiet, ale ze zwykłą zwyczajną koleją rzeczy. Coś sie kończy, aby mogło nadejść nowe!!!

A do Karmelu dziewczyny czekają w kolejce...

celibat to zboczenie

zastanawiam się, czy przyczyną spadku powołań nie jest to, że młodzież wcześnie zaczyna życie seksualne - bo przecież do zakonu żeńskiego może iść wyłącznie dziewica, albo ostatecznie wdowa; poza tym osoba, która ma doświadczenia seksualne i nieporządek wewnętrzny - jak może ślubować czystość (to dotyczy obu płci)? Bo ślubowanie czystości, to nie znaczy tylko, że się nie będzie miało partnera, ale też to, że się będzie czystym w myślach, w wyobraźni itd. A w dzisiejszym świecie bardzo łatwo o bodźce - reklamy, tv, itd. Tak patrząc w Internecie, widzę, że bardzo dużo młodzieży ma problemy z masturbacją. Oczywiście przypadki są jak myślę lżejsze i cięższe, ale uzależnienie od seksu, nazywane jest "seksoholizmem" - czyli porównywane z alkoholizmem - a alkoholikiem jest się już do końca życia, chociaż jest się abstynentem. Chyba dlatego, że koleiny w człowieku zostają. Z seksem może być tak samo. Pewnie jest wiele osób, które miały powołanie, ale je zmarnowały w ten sposób. Drugą przyczyną może być niż demograficzny - coraz więcej jest jedynaków.

szczęść Boże tak czytam te posty, a ja uważam że kościołowi są potrzebne też dobre matki w rodzinach a nie tylko zakonnice, można zostać świętym będąc dobrą matką przykład św. Joanna Bereta Molla.

bez powolania dziewczyna ma szanse z powolaniem wyrzucają,jak nie masz znajomosci to zakon do cięzkich prac wysyla nie polecam z doswiadczenia

zakon to fikcja