Zwykle nie mam czasu na telewizję - czasami jednak mój wzrok zahaczy przelotnie o jakieś sceny serialików, które namnożyły się jak grzyby po deszczu. Nie chcę ich oceniać, skoro nie oglądam - być może przedstawiają też głębsze dylematy. Jednak uderzyło mnie jedno: wszędzie epatuje z nich obraz, który nie ma wiele wspólnego z rzeczywistością - przynajmniej tą, która dotyczy jakiegoś uczciwego przekroju społeczeństwa.

Wszyscy w tym szklanym okienku żyją dostatnio, konsekwentnie przemilczane są problemy prowincji - ukazanej co najwyżej w kategoriach groteskowych. Nie znajdziemy tu problemów ogromnej cześci społeczeństwa, która pogrążona jest w biedzie, bezrobociu lub innych formach społecznego wykluczenia. Sprawy wiary - jeśli w ogóle sie pojawiają - przedstawiane są w kategoriach folkloru...

Słusznie więc pani Joanna zauważa, że zbyt szybko ulegają zmianie relacje międzyludzkie. Wszystko dzieje się zbyt szybko. Ludzie wypchnięci na margines, którzy czasem spojrzą w to szklane okienko, mają jeszcze większego doła, bo medialne zwierciadło zdaje się mówić: NIE MA CIĘ. Myślę, że jest to dla wielu ludzi bardziej bolesne, niż wszelki niedostatek materialny.