Sotto il Monte, czyli Pod Wzgórzem, to urocza, osadzona na przedpolach Alp, mieścina. Zagłębiając się w uliczkach czterotysięcznego miasteczka, mamy wrażenie, jakbyśmy przekraczali granice czasu. W oknach domów papieskie flagi z wizerunkiem nieżyjącego od prawie 40 lat Jana XXIII. Uśmiechnięte oczy pulchnego Dobrego Papieża spoglądają zza barów, witryny w aptece i zza pluszaków w sklepie z zabawkami. Mieszkańcy są dumni, że w 1881 r. urodził się tu papież soboru: Angelo Giuseppe Roncalli. Kochają go tak bardzo, że wydają się zapominać o istnieniu Benedykta XVI czy Jana Pawła II. Bo ich papież żyje.

– Przybysze szukają tu śladów jego świętości. Chcą przekonać się, jak żyć, by zostać świętym – tłumaczy ks. Marco, były rektor niższego seminarium w Sotto il Monte, teraz kustosz muzeum domu rodzinnego papieża Jana XXIII.

Seminarium, które założył papież, już nie istnieje. W jego budynku powstanie hospicjum. Marco prowadzi nas do izby, gdzie urodził się Ojciec Święty. Surowe ściany, rozkładane drewniane łóżko, krzesło i sekretarzyk – nic nie zmieniło się tu od ponad stu lat. Angelo Roncalli był piątym z jedenaściorga rodzeństwa. Rodzina żyła ubogo, ale ich bogactwem była miłość. Życie toczyło się według kościelnego rytmu. W styczniu modlili się do Dzieciątka Jezus, w marcu do św. Józefa, w czerwcu oddawali cześć Najświętszemu Sercu Jezusa, w lipcu Najświętszej Krwi, październik był różańcowy, listopad poświęcony zmarłym. Każdą sobotę oddawali Maryi, pościli.