To nie scenariusz kolejnego dreszczowca. Tak wspomina chrzest święty swojego dziecka Marian Wieczorkiewicz. Od piętnastu lat należy on do jednej z dziewięciu działających w naszym mieście wspólnot neokatechumenalnych i jako katechista przygotowuje dziś innych do przyjęcia chrztu. – To jest jeden z fundamentów naszej drogi: odkryć znaczenie tego sakramentu – mówi. – Przede wszystkim chodzi o to, by ludzie, którzy przyjęli go w dzieciństwie, dostrzegli moc, jaką zostali wówczas obdarzeni, i zobaczyli niezwykły dar, który otrzymali, a następnie zaczęli tym żyć. Droga kończy się właśnie odnowieniem przyrzeczeń chrzcielnych.

W tym roku we Wrocławiu chrzest święty we wspólnocie w czasie Wigilii Paschalnej przyjmie pięcioro dzieci i dwie osoby dorosłe. Kapłan nie będzie jednak polewał ich wodą. Zostaną w niej całkowicie zanurzeni. To właśnie sposób udzielania chrztu stał się przyczyną próby „zamachu”, jakiej podjął się syn pana Mariana na prezbiterze, który go do wspólnoty Kościoła przyjmował. – Nasze dziecko tak się wystraszyło, że pociągnęło księdza za stułę. Niewiele brakowało, a wspólnie wylądowaliby w wodzie, nad którą przed chwilą kapłan się modlił i do której wkładał zapalony paschał.

Jak odkryć Amerykę?

Jedną z pierwszych osób ochrzczonych we wrocławskiej wspólnocie neokatechumenalnej była dziś trzynastoletnia Marysia. Jej tato wspomina swoją pierwszą Eucharystię w neokatechumenacie. – Po zakończeniu liturgii przez godzinę płakałem – mówi. – Czekaliśmy na ten chrzest dziewięć miesięcy. Marysia mogła być ochrzczona wiele razy, jednak z pełną świadomością oczekiwaliśmy na Paschę, by właśnie w Wigilię Paschalną została zanurzona w Chrystusa. To wielkie przeżycie szczególnie dla tych, którzy po raz pierwszy uczestniczą w liturgii Triduum Paschalnego we wspólnocie. – Wigilia Paschalna trwa u nas bardzo długo. Rozpoczyna się ok. godz. 22, a kończy ok. 5 nad ranem. Później jest agapa i wspólne śniadanie – tłumaczy M. Wieczorkiewicz. Mówi, że dla niego pierwsza Pascha była niczym odkrycie Ameryki. – Zobaczyłem i przeżyłem coś niezwykłego, mistycznego. – Te przeżycia wynikają z faktu, iż z jednej strony wchodzimy w pierwotny sposób przyjmowania do wspólnoty Kościoła, znany z historii – wyjaśnia Jarosław, który dzięki Drodze neokatechumenalnej poznał swoją żonę. – Z drugiej przeżywamy to bardzo osobiście. Widzimy, że to nie są żarty. Oddajemy swoje dziecko przedstawicielowi Kościoła – prezbiterowi, który zanurza je w wodzie. Przez moment to dziecko zostaje jak gdyby odcięte od tego świata. Realnie wchodzi w śmierć i realnie zmartwychwstaje. To jest bardzo mocny znak. Ja oddaję swoje dziecko Panu Bogu.

Niezwykle wymowna jest sama modlitwa nad wodą i włożenie do niej zapalonej świecy, poprzedzające udzielanie sakramentu chrztu świętego. – Prezbiter modli się, by Bóg uświęcił tę wodę i by wszystkie dzieła, które dokonały się w historii Kościoła, uobecniły się, czyli byśmy mogli ich doświadczyć tu i teraz. I ta modlitwa zostaje wysłuchana. Najwięcej emocji sakrament ten budzi w babciach i dziadkach, których wnuki są przyjmowane do Kościoła. – Przeżywają bardzo, kiedy widzą, że w środku nocy dziecko jest rozbierane i zanurzane całkowicie w wodzie.

Kto ma uszy...

Droga Neokatechumenalna narodziła się w 1964 r. w Hiszpanii, pośród baraków w Palomeras Altas. Jej inicjatorem był pochodzący z zamożnej rodziny artysta malarz Francisco Argüello (Kiko). Doświadczenie ogromnego kryzysu, załamania doprowadziło go do Boga. Odkrył, że Jezus przebywa w najuboższych, odrzuconych – tych, którymi gardzi świat. Postanowił zamieszkać właśnie w tych barakach wśród osób z marginesu społecznego. Głosił im Ewangelię. Ludzie, którzy do tej pory kradli, zmieniali swoje życie. Kobiety, które żyły z prostytucji, porzucały ten proceder. Nikt im niczego nie narzucał. Słuchając Dobrej Nowiny, sami z siebie podejmowali radykalne decyzje o nawróceniu.

Dziś w takich środowiskach jak Wrocław Droga rodzi się dzięki katechezom. Najpierw prezbiterzy i katechiści świeccy głoszą 15 tzw. katechez zwiastowania. Później zapraszają tych, którzy chcą wyjechać, na konwiwencję założeniową. Powstaje wspólnota i rozpoczyna się prekatechumenat, czyli swoistego rodzaju przygotowanie poprzez słowo Boże, liturgię i wspólnotę do uczenia się tego, co to znaczy być chrześcijaninem.

– Na katechezy mogą przyjść wszyscy, także nieochrzczeni – mówi Marian Wieczorkiewicz, zwracając uwagę, że w ten sposób rozpoczynała się droga ku chrześcijaństwu dla wielu, którzy słowa „Ja ciebie chrzczę” usłyszeli, mając kilkadziesiąt lat. – Zachęcałbym wszystkich doświadczających pustki i bezsensu w swoim życiu, tych, którzy nie widzą dla siebie miejsca w Kościele lub mają poczucie, że życie przecieka im przez palce, by przyszli i posłuchali tych katechez. To do niczego nie zobowiązuje, a może być początkiem wspaniałej, trwającej całe życie przygody – dodaje. – Nikt nie powiedział, że to jest droga dla wszystkich. Bóg wybiera tak, jak chce, i kiedy chce – dodaje Aleksander Wysocki, który w neokatechumenacie jest czternaście lat. – Jednak warto przekonać się osobiście, czy przypadkiem nie poczujemy się dobrze w tej wspólnocie.

Jak sól

Aleksandra i Aleksander Wysoccy

– To jest coś bardzo ważnego mieć braci i siostry, z którymi nie tylko spędza się czas, ale których się poznaje i uczy kochać. Bardzo pomaga nam w życiu codziennym i w rozwiązywaniu naszych problemów słuchanie Słowa. Kiedy mamy podjąć ważne decyzje, Bóg daje zawsze odpowiedź. Tutaj dostajemy drogowskazy, w którym kierunku iść. Ogromne wrażenie jest wówczas, gdy pierwszy raz uczestniczy się w liturgii Wigilii Paschalnej razem z całą wspólnotą. Jest duża różnica pomiędzy chrztem przez polanie wodą a chrztem przez zanurzenie. To jest wielkie święto nie tylko dla rodziców i chrzestnych, ale także dla nas wszystkich. Świętujemy narodziny nowego chrześcijanina.

Marian Wieczorkiewicz

– Po uświadomieniu sobie owoców sakramentu chrztu świętego człowiek z przekonaniem podejmuje misję niesienia Dobrej Nowiny tam, gdzie nie dotrą osoby duchowne. Spotykamy się z ludźmi w miejscach pracy, na ulicy, zwyczajnie zaczepiając przechodniów i prosząc o rozmowę. To tak jak z solą. Sól nadaje smak wtedy, gdy rozpuszcza się w potrawie. Na pewnym etapie, gdy członkowie wspólnoty są odpowiednio przygotowani, idą do ludzi, pukają do drzwi domów, rozmawiają i ewangelizują.

Marysia

– Przyjeżdżamy na katechezy z Ligoty Pięknej. Poznaję tutaj Pana Boga i zgłębiam swoją wiarę. Na lekcjach religii pokazałam koleżankom i kolegom zdjęcia ze swojego chrztu. Zaprosiłam też panią katechetkę na nasze katechezy