Mając zaledwie 6 lat została zaręczona z księciem węgierskim Kolomanem, co miało utrwalić pokój między Polską a Węgrami. Salomea poślubiła wkrótce Kolomana, od początku przyrzekając - za zgodą męża - zachowanie dziewictwa.

W roku 1219, w wieku 8 lat, zasiadła z mężem na tronie halickim. Wkrótce potem, po klęsce z wojskami księcia nowogrodzkiego Mścisława, zostali zmuszeni do rezygnacji z Halicza i udali się na Węgry. W 1241 r. Koloman zmarł na skutek ran odniesionych w bitwie z Tatarami.

Po jego śmierci niedoszła królowa Węgier wróciła do Polski. Tu jej młodszy brat, Bolesław Wstydliwy, otoczył ją swoją opieką.

W 1268 r. poważnie się rozchorowała. W spisanym testamencie wszystko co miała, przekazała klasztorowi. Zastrzegła wszakże, że w razie katastrofy, takiej jak pożar czy wojna, jej majątek może zostać przeznaczony na odbudowę klasztoru lub kościoła. Zmarła w opinii świętości 17 listopada 1268 r. Starania o jej kanonizację rozpoczęto zaraz po śmierci, jednak Salomeę ogłosił błogosławioną dopiero Klemens X 17 maja 1672 r.

Mówi o. Stanisław Tasiemski, dominikanin.

W ikonografii atrybutem bł. Salomei jest gwiazda uchodząca z jej ust w chwili śmierci.