„Tak” Bogu – dar dla ludzkości

Opatrzność wzywała ją, by otworzyła nowe szlaki chrześcijańskiego życia, ale potrzeba było odwagi, by iść naprzód...

Jan Paweł II z wizytą w Międzynarodowym Centrum Ruchu Focolari w Rocca di Papa, 19 sierpnia 1984 r.
zdjęcia © CSC audiovisivi

To były moje zaślubiny. Poślubiłam Boga… W tych kilku słowach Włoszka Chiara Lubich (1920–2008) po latach oddaje najgłębszy sens swojego całkowitego, na zawsze, poświęcenia się Bogu. Było to 7 grudnia 1943 roku w Trydencie. Miała wtedy 23 lata. Wcześniej wyraźnie usłyszała: „Podaruj mi się cała”. Powiedziała o tym kapłanowi, który, chcąc ją wystawić na próbę, uświadomił jej: „Twoje rodzeństwo będzie miało rodziny, ty zostaniesz sama”. A ona na to z głębokim przekonaniem: „Dopóki na ziemi będzie choć jedno tabernakulum, nie będę sama”.

Poświęciła się Bogu wczesnym rankiem mroźnego, zimowego dnia. Bez rozgłosu, zwyczajnie – trzy czerwone goździki były jedyną oznaką święta. Nic nie zapowiadało przygody, która się właśnie rozpoczynała. Dzień ten przeszedł do historii jako dzień narodzin Ruchu Focolari (oficjalna nazwa to Dzieło Maryi). Zaraz potem, w Wigilię Bożego Narodzenia 1943 r., precyzuje się zasadniczy aspekt powołania Chiary i perspektywy, która się otwiera. Czuje, że Bóg chce, aby zostawiła wszystko. Postanawia wstąpić do klasztoru. „Powiedziałam Bogu »tak«, chociaż wśród łez i rozdarcia, ponieważ coś się we mnie buntowało” – opowie później.