Warszawa-Siekierki: Światło podczas okupacyjnej nocy

publikacja 14.05.2003 11:04

Matka Boża objawiała się ludziom w chwilach szczególnych, najtrudniejszych, przełomowych lub w miejscach dotkniętych kataklizmami albo ludobójstwem. Była wszędzie tam, gdzie ludzie Ją potrzebowali. Od 1943 roku ukazywała się 12-letniej dziewczynce w okupacyjnej Warszawie.



Tuż przed pierwszym objawieniem dziewczynka modliła się w intencji dwóch chłopców: żydowskiego, który uciekł z Getta i był ukrywany przez mieszkańców Siekierek oraz umysłowo chorego mieszkańca dzielnicy.
Objawienia rozpoczęły się 3 maja 1943 roku, w dniu Matki Bożej Królowej Polski, a zakończyły 15 września 1949, w święto Matki Bożej Bolesnej. Najświętszą Marię Pannę widziała Eugenia Władysława Papis, która w 1943 roku miała 12 lat. Wszystkie objawienia zdarzyły się w tym samym miejscu: w Siekierkach (dzielnica Czerniaków), przy ul. Gwintowej. Już w 1946 roku ludzie wybudowali w miejscu objawienia kaplicę. Obecnie znajduje się tam sanktuarium Matki Bożej Nauczycielki Młodzieży, prowadzone przez pijarów.

Świetlista postać

"Na Siekierkach nie było żadnego kościoła. W maju nie było możliwe chodzić na majowe nabożeństwo. Przy domu państwa Lewandowskich stał drewniany krzyż. Tam zbieraliśmy się, śpiewaliśmy litanię i pieśni maryjne. Trzeciego maja 1943 r. wróciłam właśnie od krzyża do domu. Jeszcze było zupełnie widno. Byłam przy oknie. Spojrzałam na ogród. Widok był piękny, ponieważ kwitły drzewa. Miałam już odejść, gdy nagle wzrok mój zatrzymał się na drzewie rosnącym najbliżej naszego okna...

Na wiśni, w miejscu, w którym pień rozgałęzia się w konary, zobaczyłam postać. Ubrana była w białą suknię koloru reflektorów, jarzeniówek, jak gdyby mgły. To była postać kobiety, młodej dziewczyny. Suknię miała przepasaną niebieską, niezbyt szeroką szarfą. Na głowie miała welon, tylko nie przejrzysty, tego samego koloru. Ręce złożone. Była boso. Na prawym ręku miała biały różaniec. Nie stała bezpośrednio na drzewie, pod stopami miała biały obłoczek. Kwiaty białej wiśni zdawały się martwe przy tej postaci. To było tak bardzo świetliste.

Kiedy to zobaczyłam byłam bardzo zaskoczona. Myślałam, że mi się to wszystko zdaje, że to jest niemożliwe. Bo była bardzo podobna do Matki Bożej malowanej na obrazach. Otworzyłam lufcik, zaczęłam przecierać oczy i patrzeć. Jednak postać nie znikała. Wówczas uważałam, że należy w jakiś sposób godnie Matkę Bożą przywitać. Zaczęłam się modlić. Nie odmawiałam "Zdrowasiek", modliłam się swoimi słowami. Po powrocie mamy do domu opowiedziałam jej całe to zdarzenie..."

Tak 12–letnia Władzia opisała swoje pierwsze widzenie w dzienniczku, który sporządziła na polecenie swojego prefekta, ks. Feliksa Szmita.

Orędzia i przepowiednie

Widzenia powtarzały się w następnych dniach, miesiącach i latach. Każde z nich było inne, jakby uzupełniało treść poprzedniego. Podczas późniejszych objawień obok Matki Bożej ukazywały się znaki, napisy i symbole. Na przykład: "Śpiewajcie i módlcie się do Mnie tu"; "Teraz postawcie krzyż lub kapliczkę"; "Przyszłam do was, abyście wiedzieli, że gdy będziecie szli Moimi śladami, nie zginiecie". Po Powstaniu Warszawskim Władzia zapytała kiedy skończy się wojna. Na "wstążce z jasności" ukazała się data: "1945". Szczególną treść miało objawienie 19 lipca 1943 roku. Wówczas "Cudowna Pani" podyktowała dziewczynce Litanię do Matki Bożej oraz Koronkę. Wśród litanijnych wezwań są i takie, których teologiczną treść i wymowę rozumiemy pełnej dopiero po Soborze Watykańskim II, np. "Królowo Kościoła katolickiego". Podobny tytuł został przyznany Bogurodzicy Maryi podczas trzeciej sesji Vaticanum II, na wniosek Episkopatu Polskiego, przedłożony przez kardynała Stefana Wyszyńskiego.

Od 28 czerwca 1943 r. ukazywał się także Pan Jezus. Władzia zapisała w dzienniczku Jego słowa. "Nie przechodźcie obojętnie koło kościołów. Ja czekam na was obecny w Najświętszym Sakramencie. Mogę ulżyć w każdym cierpieniu, pocieszyć każde strapione serce jeśli z wiarą i ufnością będzie się do Mnie zwracało" (26 września1943). "Ukryty w tabernakulum czekam aż do Mnie przyjdziecie. Klęknijcie przed ołtarzem i proście" (19 stycznia 1944). "Krzyżują Mnie wszyscy, którzy mnie znieważają. Wynagradzajcie za nich (08 września 1949). "Zanoście prośby do Matki Mojej, bo Ona was teraz słucha" (15 września 1949).

Ostatnie objawienie miało miejsce 15 września 1949 r. Maryja przepowiedziała, że na tym miejscu powstanie kościół ku Jej czci. Ukazał się wówczas również Pan Jezus.

Od kapliczki do kościoła

Władzia już od 1943 roku organizowała w miejscu objawień wspólną modlitwę grup dzieci i dorosłych. Do Siekierek przybywało coraz więcej osób. Już podczas okupacji na koronie wiśni, gdzie po raz pierwszy ukazała się Matka Boża, ludzie zbudowali niewielką, prowizoryczną kapliczkę z drewna. W 1946 roku pielgrzymi przynieśli cegły z gruzów Warszawy i wybudowali koło drzewa większą kapliczkę.
Skrajnie trudna sytuacja Kościoła podczas okupacji sprawiła, że nie powołano komisji do zbadania wiarygodności objawień. Sprawdzono tylko stan zdrowia wizjonerki, wykluczając chorobę psychiczną.

Brak oficjalnej akceptacji miejsca kultu spowodował, że kapliczka w miejscu objawień została poświęcona dopiero 8 maja 1949 roku. O wybudowaniu kościoła nie można było marzyć, bo władze komunistyczne nie pozwalały wówczas w Warszawie na budowę nowych świątyń.

W Siekierkach przebywał wielokrotnie Prymas Tysiąclecia Kardynał Stefan Wyszyński. W latach sześćdziesiątych z jego inspiracji Eugenia Władysława Papis jeszcze raz, bardziej szczegółowo, sporządziła opis przebiegu objawień. Kardynał, przemawiając 4 października 1970 roku do wiernych zgromadzonych wokół kapliczki, oświadczył: "Jeśli nie ja, to mój następca zbuduje świątynię, aby Matka Boża otrzymała tu należną chwałę".

3 maja 1977 roku w kapliczce została po raz pierwszy odprawiona Msza św. Odtąd Eucharystia była sprawowana zwłaszcza w święta maryjne. Regularnie w każdą niedzielę Msze św. były odprawiane od stycznia 1980 roku. Oficjalnie Ksiądz Prymas powierzył miejsce objawień zakonowi pijarów 16 listopada 1980 roku.15 października 1984 roku następca Prymasa Tysiąclecia, kard. Józef Glemp poświęcił plac pod budowę kościoła.

Sanktuarium diecezjalne

15 marca 1988 r. erygowana została tam parafia pw. NMP Królowej Wyznawców. 22 października 1988 roku bp Zbigniew Kraszewski wmurował kamień węgielny i poświęcił dolny kościół. Projektantem kompleksu kościelnego jest inż. arch. Janusz Tofil.

17 września 1994 roku Ksiądz Prymas Kard. Józef Glemp poświęcił nowo zbudowany przez pijarów kościół parafialny. 31 sierpnia 1997 roku erygował tam sanktuarium diecezjalne pod wezwaniem Matki Bożej Nauczycielki Młodzieży. Jednocześnie poświęcił przylegającą do kościoła kaplicę sanktuaryjną z obrazem Matki Bożej malowanym przez Marię Wollenberg-Kluzę według przekazu z okresu objawień. Doczekał tego momentu o. Edward Szajor, zmarły 8 października 1998, budowniczy sanktuarium.