Kiedy ks. Jarek Ogrodniczak zaprosił nas do projektu, po jednej czy drugiej głośniejszej „rozmowie” małżeńskiej pomyśleliśmy: „Fajnie, fajnie. Ale czy to na pewno dobry pomysł, żebyśmy akurat my prowadzili kurs dla narzeczonych?” – opowiadają Ela i Łukasz Przebierałowie z Chorzowa. – Ksiądz Jarek przekonał nas, że nie mówimy przecież o małżeństwie idealnym, tylko o realnym.


Czyli o jakim? Czy latające talerze w domu i poduszki mokre od łez mieszczą się w normie? – A dlaczego nie? – odpowiadają małżonkowie. – Siłą naszej wiarygodności nie są perfekcyjnie dobrane charaktery, ale wierność Bogu i nauce Kościoła. Wizja, którą przedstawiamy narzeczonym, jest oparta w całości na Panu Bogu. Do niej się dojrzewa przez całe małżeństwo. Mówiąc o tym, że ten sakrament to Boży pomysł, sami konfrontujemy się z tymi treściami, robimy rachunek sumienia, czy tak rzeczywiście żyjemy.


Parytety obowiązują


Projekt „Przed nami małżeństwo” właśnie świętuje pierwszy roczek. O kulisach jego powstania, o realizacji poszczególnych kursów i o (w większości) zadowolonych odbiorcach pisaliśmy wielokrotnie. Kto jednak zdaje sobie sprawę, że za projektem stoi sztab ludzi, że każdorazowe przygotowanie kursu kosztuje sporo czasu i energii? I choć prowadzący przekonują, że jest to dla nich prawdziwa przygoda, przyznają się też do pewnego trudu, który się z nią wiąże.
Obecnie kursy PNM odbywają się w 7 miastach Śląska oraz wyjazdowo w domu „Emaus” w Koniakowie. Nad ich organizacją czuwa grupa około 60 nauczycieli, głównie świeckich, żyjących w rodzinach, choć pomocą duchową służą księża. W ciągu tego jednego roku kursy ukończyło ponad 600 par! Jak wygląda przygotowanie do takiego weekendu od kuchni?


– Na nas spoczywa sporządzenie własnego konspektu na bazie już opracowanych materiałów – opowiadają Beata i Piotr Warotowie, małżeństwo prowadzące kurs w Chorzowie. – Nasze wypowiedzi muszą być dopracowane. Musi to być zrobione naprawdę na najwyższym poziomie.
Górna półka zakłada poświęcenie czasu. Przygotowanie od strony merytorycznej zajmuje średnio tydzień. Istotą jest prowadzenie kursu w parach małżeńskich. I mąż, i żona muszą mieć tu swój wkład. Po równo. – To była prawdziwa szkoła dla naszego małżeństwa i dla mojego ego – śmieje się Ela Przebierała. – Jestem psychologiem, proponowana metoda nie jest mi więc obca, bo w taki sposób pracuję na co dzień. Ale mam też dominujący temperament i wydawało mi się, że sama przygotowałabym te zajęcia szybciej, lepiej. Ba, początkowo myślałam, że nawet mówienie do narzeczonych bez drugiej osoby poszłoby mi sprawniej. Złościł mnie inżyniersko-politechniczny styl Łukasza, choć tak naprawdę ten jego konkret niesamowicie wzmacnia wspólne prelekcje.


Ela to wulkan energii. Właśnie wróciła z pracy. Z wigorem krząta się po mieszkaniu, opiekuje córkami (4-letnią Martą i 2-letnią Hanią). Otwarta, ekspresywna, zadbana, w zaawansowanej ciąży. Kiedyś na kursie zebrała się specyficzna grupa – trzy czwarte uczestników było po studiach technicznych. Ścisłe, rzeczowe umysły. – Z pewną podejrzliwością podchodzili do moich sposobów komunikacji – śmieje się Ela. – Rzeczywiście, gdyby obok mnie nie było mojego męża, który na wstępie zapunktował szansą porozumienia, poniosłabym sromotną porażkę.


Mój drogi, już wystarczy


Beata i Piotr Warotowie mieszkają w Chorzowie. Są rodzicami Mateusza, Filipa i Franka. Piotr pracuje jako ekspert chemii w laboratorium badawczym w Katowicach. Beata, z wykształcenia prawnik, wspomina, jak znaleźli się wśród prowadzących kursy. – Pewnego dnia Piotr stwierdził, że dobrze byłoby zająć się formacją młodszych ministrantów w parafii – opowiada. – Mówię: „Mój drogi, jesteśmy zaangażowani w wiele spraw, pracujemy zawodowo, mamy trzech synów. Może już wystarczy?”. Mąż po przeanalizowaniu mojego zdania przyznał mi rację.
 Nie minął miesiąc i zadzwonił ks. Jarek z propozycją włączenia się małżonków w projekt PNM. Beata się zapaliła, ale po niedawnej rozmowie z mężem nie bardzo wiedziała, jak mu o tym powiedzieć. Przez tydzień się modliła i w końcu zdecydowała na rozmowę. – Koronnym argumentem, jaki miałam w zanadrzu, była opcja robienia czegoś wspólnie – mówi. – Oczywiście Piotr tych ministrantów mi wypomniał... – Przypomniał – oponuje mąż. – A wizja tego, że to będzie taki wspólny, małżeński projekt, bardzo mi odpowiadała.


Choć praca z różnymi grupami nie jest obca ani Beacie, ani Piotrowi, do tej pory wykonywali ją raczej oddzielnie. Teraz trzeba było porzucić indywidualizm na rzecz realizowania jedności małżeńskiej w praktyce. Najtrudniejszy był początek. – Po trzech minutach przygotowywania wstępnej konferencji konspekt z impetem poleciał do kąta – śmieją się Warotowie. – A my musieliśmy odpocząć dwa dni, zanim zabraliśmy się do tego na nowo.
Przez zaciśnięte zęby
Narzeczeni, którzy uczestniczą w kursach, często zachęcają potem do nich swoich znajomych. Sposobem poczty pantoflowej szerzy się w diecezji renoma PNM. Ale prowadzący przyznają, że sami czerpią z tego czasu. – Mogę śmiało powiedzieć, że to są dla nas małżeńskie rekolekcje – potwierdza Beata. 
– Modlimy się, przygotowując konspekt, te treści w nas rezonują, stawiają do pionu nasze małżeństwo. – Musieliśmy pewne tematy sami przedyskutować i uporządkować we własnym życiu – dodaje Piotr.


Kasia i Andrzej Wcisłowie prowadzą kurs w Piekarach Śl. Mają troje dzieci, w tym jedno pod sercem Kasi. – Początkowo nie widzieliśmy siebie razem prowadzących zajęcia dla narzeczonych – przyznają. – Teraz cieszymy się, że możemy dzielić się naszą codziennością, tym, jak rozmawiamy, jak uczymy się słuchać siebie nawzajem, jak się kłócimy i jak się modlimy. A i sami uczymy się wiele od narzeczonych, jeszcze pełnych entuzjazmu i tak zapatrzonych w siebie...
Ela Przebierała opowiada, że kiedy narzeczeni wykonują jakieś zadania w parze (większość zajęć ma charakter warsztatowy), oni z mężem też przyłączają się do ćwiczeń. – Myślę, że część z ćwiczeń jest łatwiejsza do przeżycia na etapie narzeczeństwa niż po latach małżeństwa – uśmiecha się. – Nieraz te związane z afirmacją drugiej osoby my wykonujemy trochę przez zęby, a w tym czasie narzeczeni patrzą sobie w oczy, trwając w permanentnej afirmacji. To jednak sprowadza właśnie nas do miejsca, w którym trzeba coś odkurzyć w naszej miłości, popatrzeć na siebie i na nowo się w sobie zakochać.