Na oazie w Śmiechowie k. Koszalina od 30 czerwca do 14 lipca jest 12 małżeństw. Przyjechali z dziećmi, których jest więcej niż rodziców, bo aż 26. Wśród nich są zupełne maluchy, ale nie brakuje i młodzieży, która już pomaga w opiece nad młodszymi. Śmiechy, krzyki i tupot nóg dobiegają zewsząd. Wyjątkiem są modlitwy i Msza św., podczas której wszyscy się wyciszają.

Teraz i w wieczności

Niesamowita dla mnie, księdza, okazja, gdy mogłem na chwilę zobaczyć kilkunastu ojców, którzy bawią się ze swoimi dziećmi, wspólnie sprzątają po obiedzie czy tłumaczą cierpliwie zawiłości pytania: „A dlaczego?”.

Zawsze też zachwycam się widokiem wspólnej modlitwy małżonków. Gdy razem stają przez Panem Bogiem, który pobłogosławił ich „Tak” w sakramencie małżeństwa. I nadal błogosławi… Wielką radością jest też widok rodziców otoczonych gromadką dzieci. W Śmiechowie są małżonkowie, którzy mają trójkę, czwórkę, a nawet ósemkę dzieci! – Gdy układa się życie z Panem Bogiem, gdy Jemu się zaufa, to On poprowadzi dobrą, szczęśliwą drogą – odpowiadają zgodnie nieco zdziwieni pytaniem, jak dają radę.

– W naszym życiu z Panem Bogiem fundamentem jest modlitwa – mówi Jerzy Patelek z Zielonej Góry. – Modlimy się indywidualnie, razem jako małżonkowie i jeszcze razem z dziećmi. Modlitwa nas scala. Dzięki temu, że jesteśmy bliżej Boga, jesteśmy też bliżej siebie – dopowiada żona Katarzyna. Obok modlitwy stałym elementem formacji w ruchu Domowego Kościoła, popularnie nazywanym oazą rodzin, jest również dialog małżeński. – Poruszamy w nim wszystkie sprawy, te bolesne, i te radosne. Celem dialogu jest świętość współmałżonka. Nawzajem troszczymy się o dobro teraźniejsze i szczęście wieczne – wyjaśniają Katarzyna i Jerzy, którzy na oazie są parą animatorską.

Chciałem wyjechać

Państwo Patelakowie są w Ruchu Światło–Życie już 25 lat i wiele rzeczy już przepracowali, jednak rekolekcje w Śmiechowie dla wielu są dopiero początkiem drogi. – Przyjechałem negatywnie nastawiony, bo to nasz jedyny wspólny czas na urlop, a tu od rana do wieczora mamy bardzo konkretnie poukładany plan dnia. I tylu obcych ludzi – przyznaje się Artur Szwarc z Gorzowa Wlkp. – Na początku chciałem wyjechać, jednak, dzięki Bogu, zostałem. Ten czas był mi potrzebny, bo przez kolejne dni uświadomiłem sobie, że przyjęcie Jezusa Chrystusa do swojego życia jako Pana i Zbawiciela jest zaproszeniem Go do całej naszej rodziny. Wiem, że Pan Bóg mnie bardzo kocha, bardzo szczególnie również przez moją żonę i dzieci – mówi mąż Iwety i tata 9-letniej Kasi i 11-letniego Mateusza.

Dzieciom również się podoba na oazie. – Jest fajnie! Jest dużo dzieci, z którymi się bawimy – śmieje się Kasia. – A na „szkole modlitwy” dowiadujemy się ciekawych rzeczy o Mszy św. – uzupełnia Mateusz. Na każdych rekolekcjach ruchu Domowego Kościoła zawsze jest czas dla rodziny. – Normalnie w domu nie mamy tyle czasu co tutaj, by być z dziećmi. To bardzo nam potrzebne. I teraz, po kilku dniach oazy, okazuje się, że wcale nie brakuje nam luzu zwyczajnego urlopu. Tutaj na wszystko go wystarcza – dodaje Iweta.

A gdzie modlitwa?

Dorota i Grzegorz Bainczykowie wraz z czwórką dzieci przyjechali specjalnie na rekolekcje ze Szwecji. – Zwykle rekolekcje kojarzyły nam się z wyciszeniem, modlitwami i słuchaniem konferencji. I z takim nastawieniem tu jechaliśmy. A na miejscu okazuje się, że jest inaczej – mówi Dorota. – Akcent położony jest na budowanie relacji małżonków i całej rodziny z Panem Bogiem. Poznaliśmy tutaj wielu wspaniałych ludzi. Są serdeczni, ciepli, pomagający sobie nawzajem, cierpliwi… Czuje się tutaj ducha chrześcijańskiego braterstwa, modlimy się wszystkim, co robimy – wyjaśnia Dorota. – Śmiało można powiedzieć, że jesteśmy tutaj wśród swoich. Wielu rzeczy nie trzeba nawet tłumaczyć, ponieważ wartości chrześcijańskie wszystkim nam są bliskie – uzupełnia Grzegorz.