Oczywiście, wiemy, że tak nie jest, że nie jest tak źle i mamy nadzieję, że inni w nasze bzdury o tym, że jesteśmy beznadziejni, nie uwierzą. A jednak mamy potrzebę tak mówić. Jest to jakiś kanon, którego nie należy naruszać. Więc od razu spieszę z wytłumaczeniem: to jest specyfika wielu polskich katolików, a nie katolików na świecie.

W Anglii katolicy czują, że są elitą. W Stanach są naturalnie dumni. Może we Francji boją się własnego cienia, ale nie mówią źle o sobie. Zresztą, po co mówić o sobie źle? Po co mówić, że nie mam, nie umiem, boję się, nie udało mi się itd.? Pokora oznacza zgodę na prawdę. Przede wszystkim jest zgodą na prawdę o sobie. Pokora nie wyraża się w złym myśleniu i mówieniu o sobie, ale w zaakceptowaniu siebie.

Człowiek pokorny zna swoje wady i zalety. Wady stara się zamienić w zalety, a talenty pomnożyć. Człowiek pokorny nie musi o sobie mówić źle ani dobrze. Wystarczy, jak jest sobą ku wzrastaniu.