Z samym słowem „powszechny” jest pewien kłopot, co uważni czytelnicy tego cyklu pewnie zauważyli. Po grecku w Credo jest słowo katholikos, podobnie po łacinie. Greckie kath’holon znaczy dosłownie „według całości”, co można oddać jako „uniwersalny”, „powszechny”, ale też jako „cały”, „zupełny”. Dlaczego w wyznaniu wiary mamy po polsku „powszechny”, zamiast bardziej dosłownie: „katolicki”? Bo słowo „katolicki” nabrało od czasów reformacji znaczenia konfesyjnego, czyli używane jest jako nazwa własna Kościoła rzymskokatolickiego. Nie o takie jednak rozumienie chodzi w Credo, które powstało przecież w IV wieku, czyli w czasach przed wielkimi podziałami chrześcijan. Chodzi o katolickość (powszechność) pojętą głęboko, nie jako nazwę jednego wyznania, ale jako istotną cechę Kościoła jako takiego.

Kościół jest nieustającym zaproszeniem

Powszechność Kościoła ma dwa zasadnicze znaczenia: pierwsze – Kościół z definicji jest posłany do wszystkich ludzi, żyjących w każdym czasie i w każdym miejscu na ziemi. Drugie – trudniejsze do uchwycenia, ale równie istotne – to katolickość „do wewnątrz”, czyli przekonanie o pełni czy o całości, którą Kościół otrzymał od Chrystusa i ma obowiązek dzielić się nią ze wszystkimi. Powszechność Kościoła widać już w chwili zesłania Ducha Świętego. Ludzie zgromadzeni przed Wieczernikiem mówią o Apostołach: „słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże” (Dz 2,11). Misją Kościoła jest głoszenie Chrystusa we wszelkich możliwych językach, kulturach i czasach. Jest to przeciwieństwo biblijnej wieży Babel.