Most nad Sanem. Ten sam, po którym Irena szła przed laty. Odwracała się, spoglądając na rozpędzone miasto. Targały nią wątpliwości. Do czasu, gdy przestąpiła próg klasztoru i poczuła: wreszcie trafiłam do domu.

Jan Paweł II nazwał kamedułów piorunochronem Krakowa. To samo można powiedzieć o przemyskich benedyktynkach. Klasztor wyrósł w XVII wieku poza miastem, po drugiej stronie rzeki. Dziś jest w sercu Przemyśla. Czy rozpędzony tłum zdaje sobie sprawę, jak wiele zawdzięcza mniszkom w czarnych habitach? Od 382 lat, dzień po dniu, w klasztorze nad Sanem nieustannie szturmują niebo. Ściągają błogosławieństwo. Od pobudki o 5.25 aż po kompletę. Wokół klasztoru Świętej Trójcy tłum narzeka na podwyżki cen, szuka promocji, kupuje w „meblexach”, „szmatexach” i innych sklepach z nieodłącznym „x” na końcu, zaciąga kredyty i bierze chwilówki. W tym samym czasie zamknięte za solidnymi murami siostry św. Benedykta nucą: „Z głębokości wołam do Ciebie, Panie”. Śpiewają delikatnie, nieśpiesznie, jakby w zwolnionym tempie. W pełnym oddechu rytmie niezrozumiałym dla świata za oknem.

Szczęście? To produkt uboczny

Brama Bieszczadów tonie we mgłach. Za oknami leniwie snuje się San, na szczęście już uregulowany. A jeszcze przed 100 laty w czasie powodzi mniszki brodziły po kostki w wodzie. Benedyktynki obowiązuje stałość miejsca. Nie przenoszą się z klasztoru do klasztoru. – Już Benedykt pisał, że nie jest dobrze, by mnich się włóczył, bo to nie służy jego życiu duchowemu – uśmiechają się siostry.