Boże owce w tundrze

Książka taka bolszaja

W Uraju na Mszę u Natalii i Wasilija Konariewów przychodzą też ich znajomi. Nie wszyscy są chrześcijanami, ale są ciekawi liturgii i bardzo życzliwi. Historia dochodzenia do wiary Natalii i Wasilija też jest fascynująca. Nawrócili się dzięki własnemu synowi Stiepanowi. Wasilij jest w trzech czwartych Mansem, potomkiem żyjącego na Syberii od pokoleń ludu. Część Mansów do dzisiaj żyje w lasach, praktykuje kulty pogańskie i chodzi do szamanów. Przodkowie Wasilija żyli w mieście. Wasilij nie wiedział jednak o Bogu prawie nic. – Śmiałem się z babci: „Dlaczego się modlisz? Nie ma Boga!” – wspomina.

Jezusem zainteresował się po raz pierwszy, kiedy za młodu zobaczył film „Jesus Christ Superstar”. Film przedstawiał Jezusa jako hipisa i opisywał jego misję niezbyt wiernie, ale rockowe piosenki śpiewane przez aktorów robiły wrażenie. Zwłaszcza że Wasilij ma fantastyczną wrażliwość muzyczną, świetnie gra na gitarze. – Chcieliśmy zrozumieć słowa, sens, dowiedzieć się, co to za historia – mówi. – Nigdy bym jednak nie uwierzył, że w przyszłości zostanę katolikiem. Byłem komsomolcem, przez 10 lat należałem do partii, byłem nawet instruktorem partyjnym – dodaje.

Koleżanka namówiła go, żeby poszedł do cerkwi. – Nie byłem wierzący, ale traktowałem to tak, że można się ochrzcić i w ten sposób się zabezpieczyć – wspomina. Przełomem było, gdy dwa lata temu zmarł dziadek Natalii, Józef, katolik polskiego pochodzenia. W związku z tym, gdy Konariewowie byli w Tiumieni, mieście leżącym ponad tysiąc kilometrów na południe, weszli do katolickiego kościoła. Właśnie trwała Msza święta. I właśnie w intencji jakiegoś Józefa. Sam kościół nosił też wezwanie św. Józefa. Zwłaszcza Stiepan, syn Natalii i Wasilija, był zachwycony słowami, płynącymi od ołtarza.

Rodzice wrócili do domu, a Stiepan został w Tiumieni na studiach w Instytucie Ropy i Gazu. – Kilka miesięcy później dał nam znać, że bierze udział w katechizacji i przygotowuje się do przyjęcia sakramentów – wspomina Natalia. Przykład Stiopy (czyli Stiepana) pociągnął jego rodziców. Wzięli ślub kościelny w kaplicy zorganizowanej w mieszkaniu w bloku w Surgucie. Przejechali w tym celu 800 kilometrów. Byli zaskoczeni, że obecni na ślubie parafianie zgotowali im gorące przyjęcie. I że po ślubie proboszcz porwał ich do swojego mieszkania na obiad. Bardzo charakterystyczna dla syberyjskich katolików jest panująca między nimi rodzinna atmosfera. Jest ich niewielu, dobrze się znają i traktują się jak rodzina. Tak, jak traktowali się pierwsi chrześcijanie, żyjący wśród pogańskiej większości. Warto pojechać aż na Syberię, żeby sobie przypomnieć, że Kościół to naprawdę rodzina.

Co zafascynowało w chrześcijaństwie Natalię i Wasilija? – Miłość do człowieka. Ona przenika wszystko – odpowiada bez wahania Wasilij. – I umiejętność przebaczania. Odniesienie do wroga jest zupełnie inne niż wszystko, co wcześniej znałem. Gdzie indziej obowiązuje zasada oko za oko. Albo jeszcze ostrzej: jeśli ktoś zrobił ci coś złego, to ty mu zrób jeszcze gorzej. A tu jest zupełnie inaczej. Zacząłem się nad tym zastanawiać i doszedłem do wniosku, że spór nigdy nie doprowadza do prawdy – mówi.

Rozmawiamy z Natalią i Wasilijem przy zastawionym stole, po Mszy św. odprawionej na piętrze domku na ich działce. Wygląda to jak agapa po Mszach u pierwszym chrześcijan. Goście, obecni na Mszy, już poszli. My skorzystaliśmy z rosyjskiej „bani”, a teraz gadamy w nocy z gospodarzami. – Ja ledwie wstąpiłem na ścieżkę chrześcijaństwa. To tak, jakbym zaczynał czytać książkę. Ona już wciąga: choć jesteś na pierwszych stronach, wiesz, że będziesz czytać dalej. Ale ta książka jest jeszcze taka bolszaja, taka gruba. Mam wrażenie, że świat się przede mną rozszerzył.

Ks. Jarosław Mitrzak prosi o wsparcie budowy kościoła: Kredyt Bank SA nr 34 1500 1663 1016 6029 0931 0000, z dopiskiem: „Ofiara na budowę kościoła w Surgucie”