Ring

Znajomy kapłan pojechał do Jarocina. Wieczorem był wykończony. Marzył tylko o tym, by paść na łóżko i zasnąć. I wtedy przyszedł młody chłopak. Nieśmiało poprosił: – Czy mógłbym się wyspowiadać? – Dziś nie – odburknął ksiądz. – Przyjdź jutro. Chłopak odszedł. Przez cały następny dzień ksiądz czekał na niego. Bezskutecznie. Do dziś ma wyrzuty sumienia…

Ale jest też druga strona medalu. Jeden z naszych braci był kapelanem w austriackim szpitalu. Kiedyś spytał człowieka na łożu śmierci: – Może się wyspowiadasz? To mogą być twoje ostatnie chwile. Usłyszał stanowcze: Nein! Niedługo potem facet zmarł. Brat ten zamartwiał się: że też nie potrafiłem przekonać go do spowiedzi! I nagle przyszło olśnienie: przecież Pan Bóg ma tysiące dróg dojścia do człowieka. Sakrament jest tylko jedną z nich. Kim ja jestem, by dyktować Mu warunki? A może ten człowiek przed śmiercią szczerze się modlił, żałował, płakał?

Często ewangelizatorzy jadą z przekonaniem: ja muszę ich nawrócić, muszę opowiedzieć o Bogu. Wedle klucza: brunetki, blondynki ja wszystkie was dziewczynki nawracać chcę…

Ja nie nawracam. Daję świadectwo. A to nie to samo. Kiedyś przyszli do nas zawodowi ewangelizatorzy i zaczęli pouczać. Podchodzicie do zbuntowanego człowieka i czytacie mu cztery prawa duchowego życia. Pierwsze, drugie. A gdyby nie chciał słuchać, to przytrzymujecie go, by wysłuchał jeszcze trzeciego i czwartego. Czy o to chodzi? Nie! Młodzi, zanim zaczną słuchać, muszą zobaczyć w tobie człowieka. Ojciec Andrzej Madej powiedział nam kilkanaście lat temu w Jarocinie: – Idźcie do młodych i mówcie im o Bogu, nie wypowiadając słowa „Bóg”. Genialne!

Pamiętam, że pomógł mi kiedyś koncert Magdy Anioł. Nie wstydziła się opowiedzieć ze sceny o tym, że ma złamane życie, że popełniła błędy. Pomyślałem: Boże, ona się tak wewnętrznie obnaża, a ja, kapłan, nie mam odwagi? Czy byłbym gotowy stanąć i opowiedzieć o trzech odkryciach mojego życia? Bóg jest miłością, miłość jest większa niż mój grzech, Bóg nie może dawać niczego innego niż tylko miłość. Nic więcej.

W zeszłym roku na Spotkaniu Młodych w Wołczynie tak Ojciec zabawiał młodzież, że nagle, ku zaskoczeniu wszystkich, zniknął ze sceny.

Tak, jeden krok do tyłu i skończyło się złamaniem kręgosłupa (śmiech).

A w tym roku Ojciec znów szalał na scenie… Pytamy młodych, jaki jest ojciec Rafał, a oni uśmiechają się: jest „spoko”, jest „nasz”. Czy Ojcu w pewnym momencie nie odbije?

A może ja naprawdę taki jestem? (śmiech)