Droga Neokatechumenalna w diecezji i parafii

Wszystko to, co jest ważne, wiążące dla każdego typu stowarzyszeń, dotyczy również Drogi Neokatechumenalnej istniejącej i aktywnej w obrębie Kościoła lokalnego, nawet jeśli nie przyznaje sobie ona charakteru stowarzyszenia. Taką zdecydowaną i stanowczą przesłanką, zamieszczoną w jednym ze swych ostatnich zarządzeń, kard. Pappalardo, jako arcybiskup Palermo, rozpoczyna serię “refleksji i wskazań”, publikowaną pod tytułem “Droga Neokatechumenalna. Diecezja i parafia” /22.02.1996 r./, a inspirowaną również przez ogólnodiecezjalne spotkania księży, we wspólnotach których ona jest czynna. Po uznaniu “pewnych dobrych wyników” “Drogi” /nr 4/ następuje wyliczeniu szeregu trudności, których tekst nie opisuje, lecz o których można wnioskować z zarządzeń zawartych pod numerami 7 do 12, a dotyczących stosunków między Drogą a parafią, szczególnie, gdy proboszcz jest bliski temu ruchowi; stosunków między jej katechistami a biskupem; dni i sposobów celebrowania Mszy i wigilii Wielkiejnocy i Zielonych Świątek. W przeciągu niespełna roku jest to już czwarte tego typu wystąpienie, a trzecie, gdy idzie o kardynałów diecezjalnych (tj. rządców diecezji – uw. tłum.). /Rivista della Chiesa palermitana /1996/ nr 1, styczeń-luty 1996 r., s. 71-76. Śródtytuły pochodzą od redakcji/.

Jak to już od pewnego czasu było w zamierzeniu, został opracowany i właśnie się ukazuje w druku pewien zbiór refleksji i wskazań, które odnoszą się w ogóle do grup i stowarzyszeń istniejących w diecezji, a w szczególny sposób do wspólnot neokatechumenalnych.

Wszystko zostało obmyślane w taki sposób, by wymienione wspólnoty w niczym niezamąconych stosunkach ze strukturami diecezjalnymi mogły realizować i pomnażać te owoce, które poniżej, w numerze 4 darzy się pełnym uznaniem.

1. W pełnej harmonii z rozlicznymi wskazówkami i zaleceniami Episkopatu Włoch, nasz Kościół lokalny “raduje się tym, co grupy, stowarzyszenia i ruchy prezentują i co potwierdzają swym świadectwem” /Chiesa particolare. "Kościół lokalny", nr 33/.

Ma on wśród swoich zadań także to, by różnorodność charyzmatów sprowadzać do pełnej komunii, gdyż mnogość organizacji i ich wzajemna komunia bynajmniej wzajemnie się nie wykluczają, przeciwnie są one zatwierdzane, popierane i podtrzymywane zawsze, a również i obecnie z racji samego faktu, że jedne bez drugich i viceversa, nie miałyby sensu.

2. Każda parafia, jako “podstawowa, terytorialnie wyodrębniona część diecezji”, niech jednak nie odmawia przestrzeni dla inicjatyw i doświadczeń stowarzyszeń, zaakceptowanych przez biskupa Kościoła Lokalnego, jako prawdziwe “bogactwa” Ducha.

Dokonywanie wyborów jednostronnych, to jest odnoszących się do jednego tylko stowarzyszenia, wynaturza parafię, która zawsze ma pozostawać konkretnym punktem odniesienia, w komunii i służbie, dla wszystkich wspólnot istniejących na jej terenie /patrz: Chiesa particolare, nr 31/.