Święci Cyryl i Metody

"Cyryl i Metody stanowią klasyczny przykład tego, co dziś określa się terminem „inkulturacja”: każdy naród winien zanurzyć we własnej kulturze objawione orędzie i wyrazić jego zbawczą prawdę w swoim własnym języku".

Niestety w Rzymie Cyryl poważnie się rozchorował. Czując zbliżającą się śmierć, chciał całkowicie poświęcić się Bogu jako mnich w jednym z greckich klasztorów w Mieście (najprawdopodobniej przy kościele św. Praksedy) i przyjął zakonne imię Cyryl (został ochrzczony jako Konstantyn). Potem usilnie prosił swego brata Metodego, który tymczasem otrzymał sakrę biskupią, by nie porzucał misji na Morawach i powrócił do tamtejszej ludności. Do Boga zwrócił się w następujących słowach: „Panie, Boże mój (...), wysłuchaj modlitwy mojej i zachowaj w wierności wobec siebie owczarnię, na której czele mnie postawiłeś. (...) Uwolnij ją od herezji trzech języków, zgromadź wszystkich w jedności i uczyń lud, który wybrałeś, zgodny w prawdziwej wierze i prawym wyznaniu”. Zmarł 14 lutego 869 roku.

Wierny obietnicy danej bratu Metody powrócił w następnym, 870 roku na Morawy i do Panonii (dziś Węgry), gdzie znów spotkał się z gwałtowną wrogością frankońskich misjonarzy, którzy go uwięzili. Nie upadł na duchu i gdy w r. 873 odzyskał wolność, zabrał się czynnie do organizowania Kościoła, dbając o formację grupy uczniów. Ich zasługą było, że udało się przezwyciężyć kryzys, do którego doszło po śmierci Metodego 6 kwietnia 885 roku: prześladowani i uwięzieni niektórzy z nich sprzedani zostali jako niewolnicy i wywiezieni do Wenecji, gdzie wykupił ich pewien wyższy urzędnik z Konstantynopola, który pozwolił im powrócić do krajów słowiańskich na Bałkanach. Przygarnięci w Bułgarii, mogli nadal prowadzić misję zapoczątkowaną przez Metodego, szerząc Ewangelię na „ziemi ruskiej”. Bóg w swej tajemniczej Opatrzności wykorzystał w ten sposób prześladowania, by ocalić dzieło świętych Braci. Pozostała po nim także dokumentacja literacka. Wystarczy przypomnieć takie dzieła, jak Ewangeliarz (perykopy liturgiczne Nowego Testamentu), Psałterz, różne teksty liturgiczne w języku słowiańskim, nad którymi pracowali obaj Bracia. Po śmierci Cyryla Metody i jego uczniowie mają zasługi m.in. w przekładzie całego Pisma Świętego, Nomokanonu i Księgi Ojców.

Chcąc teraz pokrótce podsumować duchową sylwetkę obu Braci, należy przede wszystkim odnotować zapał, z jakim Cyryl zbliżył się do pism św. Grzegorza z Nazjanzu, ucząc się od niego znaczenia języka w przekazywaniu Objawienia. Św. Grzegorz pragnął, by przemawiał przez niego Chrystus: „Jestem sługą Słowa, dlatego oddaję się w służbę Słowa”. Chcąc naśladować Grzegorza w tej służbie, Cyryl prosił Chrystusa, by zechciał za jego pośrednictwem przemawiać po słowiańsku. Swoje dzieło przekładu poprzedził uroczystą inwokacją: „Słuchajcie, wy, wszystkie ludy słowiańskie, słuchajcie Słowa, które pochodzi od Boga, Słowa, które karmi dusze, Słowa, które prowadzi do poznania Boga”. Istotnie, już na kilka lat przed prośbą księcia Moraw do cesarza Michała III o przysłanie misjonarzy na ziemię morawską, wydaje się, że Cyryl i brat jego Metody, wraz z grupą uczniów pracowali nad planem zebrania dogmatów chrześcijańskich w księgach pisanych w języku słowiańskim. Pojawiła się więc oczywista potrzeba nowych znaków graficznych, bardziej nadających się do języka mówionego: tak narodził się alfabet głagolicy, który po późniejszych zmianach otrzymał nazwę cyrylicy od imienia swego inspiratora. Wydarzenie to było decydujące dla ogólnego rozwoju cywilizacji słowiańskiej. Cyryl i Metody przekonani byli, że poszczególne narody nie będą mogły uznać, że otrzymały w pełni Objawienie aż do chwili, gdy usłyszą je we własnym języku i przeczytają je [zapisane] literami swego alfabetu.

Zasługą Metodego było, że uczynił wszystko, aby dzieło zapoczątkowane wraz z bratem nie zostało nagle przerwane. Jeśli Cyryl, „Filozof”, skłonny był do kontemplacji, on raczej był powołany do życia czynnego. Dzięki temu mógł położyć podwaliny pod przyszłe umocnienie się tego, co moglibyśmy nazwać „ideą cyrylo-metodiańską”: towarzyszyła ona w różnych okresach historii narodom słowiańskim, sprzyjając ich rozwojowi kulturalnemu, narodowemu i religijnemu. Uznał to już papież Pius XI w liście apostolskim „Quod Sanctum Cyrillum”, w którym określił obu Braci „synami Wschodu, z urodzenia Bizantyńczykami, z pochodzenia Grekami, z misji Rzymianami, z owoców apostolskich Słowianami” (AAS 19 [1927] 93-96). Rolę, jaką odegrali w historii, oficjalnie uznał później papież Jan Paweł II, który w liście apostolskim „Egregiae virtutis viri” ogłosił ich współpatronami Europy wraz ze św. Benedyktem (AAS 73 [1981] 258-262). W istocie Cyryl i Metody stanowią klasyczny przykład tego, co dziś określa się terminem „inkulturacja”: każdy naród winien zanurzyć we własnej kulturze objawione orędzie i wyrazić jego zbawczą prawdę w swoim własnym języku. Zakłada to bardzo zobowiązującą pracę translatorką, ponieważ wymaga ustalenia terminologii właściwej do oddania, bez zniekształcenia go, bogactwa objawionego Słowa. Obaj święci Bracia pozostawili jakże znamienne tego świadectwo, do którego Kościół także dziś się odwołuje, aby czerpać zeń natchnienie i ukierunkowanie.

Tekst za KAI

«« | « | 1 | 2 | » | »»

aktualna ocena |   |
głosujących |   |
Pobieranie.. Ocena | bardzo słabe | słabe | średnie | dobre | super |

Wiara_wesprzyj_750x300_2019.jpg

Archiwum informacji

niedz. pon. wt. śr. czw. pt. sob.
25 26 27 28 29 1 2
3 4 5 6 7 8 9
10 11 12 13 14 15 16
17 18 19 20 21 22 23
24 25 26 27 28 29 30
31 1 2 3 4 5 6